Συνέντευξη του ΠΞ (συντάκτη του περιοδικού) στο ραδιοφωνο,στην εκπομπή «ματιές στο σήμερα» για τη γεωπολιτική,τα αντιεξουστικά κινήματα και τις τρέχουσες εξελίξεις
Υποβολή σχολίου
Monthly Archives: Μαΐου 2018
O ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΑΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ.Η ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΟΠΤΙΚΗ ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ ΣΤΟΝ 1ο ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ
περιεχεται στο τελευταίο τεύχος του zero geographic 25
http://www.mediafire.com/file/ag87nn2st0sdgcj/zero+geographic+25+j.pdf
O ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΑΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ.Η ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΟΠΤΙΚΗ ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ ΣΤΟΝ 1ο ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ
«Φέρτε τα τουφέκια που κατασκευάσατε στους δρόμους και τα οδοφράγματα. Αφήστε όλες τις δυνάμεις του προλεταριάτου να εξεγερθούν και οπλίστε τις. Βάλτε ένα τέλος, με τη δύναμη των όπλων, στη συστηματική καταστροφή της ανθρώπινης φυλής. Προλετάριοι! Υψώστε τώρα τα τσεκούρια σας, τις αξίνες σας, τα οδοφράγματά σας, την κοινωνική επανάσταση! Προλετάριοι στρατιώτες, λιποτακτήστε! Εάν πρέπει να παλέψετε, κάνετέ το ενάντια σε εκείνους που σας καταπιέζουν! Ο εχθρός σας δεν είναι στα αποκαλούμενα σύνορα, αλλά εδώ. Προλετάριες γυναίκες, εξεγερθείτε! Εμποδίστε την αναχώρηση των αγαπημένων σας! Ας είσαι εσύ, εργάτη του εργοστασίου και της γης, ο συνειδητός και ο ισχυρός, ας είσαι εσύ που θα αφήσεις κάτω τα εργαλεία και θα φωνάξεις: Αρκετά! Όχι άλλο! Εμείς οι εργάτες δεν επιθυμούμε πλέον να κάνουμε τουφέκια που φέρνουν το θάνατο στους αδελφούς μας που αγωνίζονται και υποφέρουν».
(ΜΠΡΟΣΟΥΡΑ ΙΤΑΛΩΝ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ[1])
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Η αφορμή του πρώτου παγκοσμίου πολέμου υπήρξε η εκτέλεση του διάδοχου του θρόνου της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας Φραγκίσκου Φερδινάνδου στο Σεράγεβο από το νεαρό Σερβοβόσνιο Γκαρβρίλο Πρίνσιπ, μέλος της οργάνωσης “Μλάντα Μπόσνα” (Νέα Βοσνία). Η Βοσνία-Ερζεγοβίνη είχε προσαρτηθεί επίσημα στην Αυστροουγγρική Αυτοκρατορία το 1908, ενώ το 50% του πληθυσμού της ήταν Σερβοβόσνιοι (Χάουρντ, 2006). Το αλυτρωτικό όμως αίσθημα της απελευθέρωσης από την Αυστροουγγαρία και της ένωσης με τη Σερβίας ήταν πολύ ισχυρό (Φεργιουσον,2006) και ο διάδοχος θα το πλήρωνε με τη ζωή του, καθώς εκτελέστηκε από μία οργάνωση, τη Νέα Βοσνία που είχε σκοπό την αποτίναξη του Αυστροουγγρικού ζυ
Μετά την κήρυξη του πολέμου στη Σερβία από την Αυστρουγγαρία οι εξελίξεις υπήρξαν ραγδαίες (Χάουρντ, 2006).Η μία μεγάλη δύναμη κήρυξε τον πόλεμο στην άλλη με αποτέλεσμα να οδηγηθεί η ανθρωπότητα σε ένα μεγάλο παγκόσμιο πόλεμο. Σε αυτόν τον πόλεμο, που τελικά ονομάστηκε πρώτος παγκόσμιος πόλεμος, τα στρατόπεδα ήταν δύο. Από τη μία η Αντάντ (την οποία αποτελούσαν η Βρετανική αυτοκρατορία, η Ρωσία, η Γαλλία και αργότερα η ΗΠΑ, η Ρουμανία, η Ιταλία και η Ελλάδα) και από την άλλη οι κεντρικές δυνάμεις (Γερμανία, Αυστροουγγαρία, Βουλγαρία και Οθωμανική αυτοκρατορία). Αιτίες του πολέμου βέβαια δεν ήταν η πιθανή ανάμειξη της Σερβίας στην εκτέλεση του διαδόχου (όπως επικαλέστηκε η Αυστροουγγαρία για να κηρύξει τον πόλεμο στη Σερβία) αλλά αντίθετα οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί. Σχεδόν κανείς από τους πολιτικούς ηγέτες και τους στρατιωτικούς όμως δεν περίμενε πως αυτή η σύγκρουση θα εξελισσόταν σε ένα γενικευμένο παγκόσμιο πόλεμο με 8,5 εκατομμύρια νεκρούς στα πεδία των μαχών (Φεργκιουσον,2006).
Ο πόλεμος εξελίχθηκε σε πραγματική σφαγή καθώς εξαιτίας της μαζικής βιομηχανικής παραγωγής και της τεχνολογίας (Χάουρντ, 2006) ξεπεράστηκαν οι παλιότερες στρατιωτικές τακτικές (χρήση ιππικού, έφοδοι με ξιφολόγχες κλπ) ,ενώ εισήρθε στη σκηνή το νέο τεχνολογικό βιομηχανικό οπλοστάσιο: χρήση τρένων για μαζικές μετακινήσεις στρατού, μαζική ρίψη οβίδων από το πυροβολικό, χημικά αέρια, πυροβόλα, χρήση αεροπλάνων, τανκς κλπ.
Σε όλες τις μεγάλες συγκρούσεις η ιδεολογία παίζει σπουδαίο ρόλο. Το ίδιο συμβαίνει και στην περίπτωση του πρώτου παγκοσμίου πολέμου όπου διάφορα ανταγωνιζόμενα ιδεολογικά ρεύματα (κομμουνισμός, εθνικισμός κλπ) συγκρούστηκαν μεταξύ τους. Εκείνη την εποχή επίσης ο αναρχισμός υπήρξε πολύ δυνατό και πολυπληθές κίνημα που σε κάποιες χώρες μάλιστα επισκίαζε τα μαρξιστικά και λοιπά αριστερά κινήματα. Ένα τέτοιο δυναμικό κίνημα δε θα μπορούσε να μην επηρεάσει τις εξελίξεις που σχετίζονταν με τον πόλεμο και ειδικά με τις επαναστατικές διαδικασίες που αυτός ο πόλεμος προκάλεσε.
Στο πρώτο μέρος θα εξετάσουμε τη σχέση της αναρχικής «τρομοκρατίας» με τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Στο δεύτερο μέρος θα παρουσιάσουμε τους αναρχικούς που υποστήριξαν τον πόλεμο και θα τονίσουμε την αντιφατικότητα αυτής της στάσης. Στο τρίτο μέρος θα παρουσιαστεί η αντιπολεμική δράση των αναρχικών αλλά και η συμμετοχή τους σε επαναστάσεις τόσο κατά τη διάρκεια του πολέμου, όσο και σε εκείνες που ακολούθησαν την λήξη του. Στο τελευταίο μέρος θα γίνει μία προσπάθεια να εξηγηθεί η στάση των αναρχικών στη διάρκεια του πολέμου αλλά και στα χρόνια που ακολούθησαν, ενώ θα γίνει μία προσπάθεια αξιολόγησης του ρόλου του αναρχικού κινήματος εκείνων των χρόνων.
Τελικά θα δείξουμε ότι η πλειοψηφία των αναρχικών διακρίθηκε για την αντιπολεμική και επαναστατική τους στάση. Στα χρόνια του πολέμου αλλά και στα χρόνια που ακολούθησαν (1918-1922) συμμετείχαν στις μεγάλες εξεγέρσεις και επαναστάσεις.
διαβάστε τη συνέχεια εδώ https://athens.indymedia.org/post/1586628/
ΤΕΧΝΗ,ΥΠΟΤΑΓΗ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
(ΠΕΡΙΕΧΕΤΑΙ ΣΤΟ ΖΕΡΟ GEOGRAPHIC 20
κατεβαστε το εδω
http://www.mediafire.com/download/vw7tih930tiaaic/%CE%96%CE%95R%CE%9F+GEOGRAPHIC+20.pdf
Αν καθ’όλη τη διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας αν κάτι είναι αδιάκοπο και συνεχές είναι η πάλη του ανθρώπου για επιβίωση και ευτυχία και η μυθοποίηση αυτού. Η μυθοπλασία και η τέχνη υπάρχουν από τις απαρχές της ανθρώπινης ιστορίας όπου η βασικότερη ανησυχία του ατόμου ήταν η επιβίωσή του. Και έτσι αποτυπωνόταν σε τοιχογραφίες σε σπηλιές όπου παρουσίαζαν τον άνθρωπο σε σχέση με την πάλη του για επιβίωση κυνηγώντας διάφορα θηράματα για να ταϊστεί η εκάστοτε τοπική κοινότητα. Από τα προϊστορικά χρόνια και τις σπηλαιογραφίες μέχρι την κλασσική εποχή και το αρχαίο Ελληνικό θέατρο στην αναγέννηση μέχρι την καλλιτεχνική πρωτοπορία του μεσοπολέμου στο πανκ η τέχνη πάντα έπαιρνε θέση και εξέφραζε την ανθρώπινη τραγωδία όπου διακατείχε την κοινωνία την εκάστοτε εποχή. Γιατί η τέχνη είναι η μοναδική ανθρώπινη εφεύρεση όπου έχει την ικανότητα να εκφράσει το ανθρώπινο με τόσο μοναδικό τρόπο. Εδώ λοιπόν τίθεται το θέμα περί ευθύνης του καλλιτέχνη. Η τέχνη είναι πολιτική πάνω από όλα, όχι με την στενή της έννοια. Δεν μιλάω εξαναγκαστικά για στρατευμένη τέχνη, μιλάω για την ανάγκη αυτής να επιτεθεί στο status quo. Για τον κινηματογράφο, την μουσική, την ποίηση όπου θα μιλήσει ειλικρινώς για την αθλιότητα της εποχής. Όχι για την τεχνικώς δημιουργημένη πραγματικότητα του “pop culture” και του κυρίαρχου καθεστωτικού λόγου. Η τέχνη σε αυτό το πλαίσιο είναι επιβολή. Μέσο καταστολής. Με πολλές διαφορετικές εκδοχές.
Ι. Όλα είναι ωραία. Όλα είναι καλά
Μην ανησυχείτε για τίποτα. Το λουλουδάκια ανθίζουν. Ο ήλιος δύει, και μου λείπεις ρε μωρό. Χαζομάρα, σκυλλάδικο, εντεχνιάριδες και αισθητικός εμετός. Ειδικότερα στο έντεχνο όλα είναι ακίνδυνα. Όχι μόνο για την εξουσία και την κοινωνική τάξη. Αλλά κυρίως προς τον ακροατή. Απαλή ανιαρή μουσική, στίχοι για το τίποτα, μην ενοχληθεί κανείς, μην δυσκολευτεί ο ακροατής και αρχίζει να θέτει ερωτήματα. Εδώ δεν ασχολούμαστε με την απολύτως κυρίαρχη και καθοδηγούμενη γραμμή του Χόλυγουντ και την παγκόσμια μουσικής βιομηχανίας γιατί η ευθύνη εδώ πέφτει στην εναλλακτική κουλτούρα. Επίσης το σκυλάδικό είναι τόσο βλαχομπαρόκ εμετός που προσωπικά δεν βρίσκω λόγο να ασχοληθώ και πολύ. Από τις απαρχές των εναλλακτικών κινημάτων υπήρχε μια εμμονική τάση –οι περισσότεροι εναλλακτισμοί βέβαια όχι όλοι- αποφυγής μια ξεκάθαρης στάσης απέναντι στην καθεστηκυία τάξη. Από τον χίπισμο – και κατ’ επέκταση την ναρκωκουλτούρα η οποία συνεπάγεται – στην reggae μέχρι το «έντεχνο» και τώρα πια στα electro-swing, Αλμονδοβάρ, Ιρανικός κινηματογράφος, Nouvelle Vague και γενικότερα ότι είναι στην μόδα των εναλλακτικών κύκλων για να το παίζεις μορφωμένος στις πρωτοετείς. Βεβαίως σε κάποιες από αυτές τις περιπτώσεις, όπως ο Αλμονδοβάρ και ο Ιρανικός κινηματογράφος ουδεμία ευθύνη έχουν για το πώς αντιλαμβάνονται από το χιπστερ ακροατήριο. Σημασία έχει πως προωθούνται τάσεις όσο πιο απόμακρές και ανεπίκαιρες σε σχέση με την κοινωνική πραγματικότητα γίνεται για να ικανοποιηθεί ο χιπστερ φίλος μας. Χωρίς να θέλω να φανώ απόλυτος, θεωρώ απαράδεκτο σε εποχής κάθετης ανόδου της κοινωνικής αδικίας και εξαθλίωσης με πνιγμένους πρόσφυγες, κάθετη άνοδο των αυτοκτονιών, των αστέγων και των ανέργων, να τραγουδάμε ανάλαφρα τραγουδάκια για το τίποτα σε παραλίες πίνοντας μπάφους, αναμασώντες αοριστολογίες για την φύση και την «ειρήνη». Την ίδια στιγμή παράδειγμά πραγματοποιείται γενοκτονία κατά των Παλαιστινίων. Συγγνώμη ξέχασα πως το Ισραήλ είναι political correct και «δημοκρατικό», σε αντίθεση με τους κακούς μουσουλμάνους που καταπιέζουν της γυναίκες και θέλουν να μας σκοτώσουν όλους .Κανείς σοβαρός άνθρωπος δε θα υποστηρίξει βέβαια ότι στον ισλαμικό κόσμο δε συμβαίνουν σημεία και τέρατα. Όμως το θέμα βρίσκεται στην επιλεκτική διάκριση φιλικών καθεστώτων (όπου τα σημεία και τέρατα αποκρύβονται) και αρνητικών (όπου τα σημεία και τέρατα υπερτονίζονται)
Και έτσι φτάνουμε στο επόμενο σκέλος της κατασταλτικής μορφής της τέχνης.
ΙΙ. Η οικοδόμηση του «εχθρού»/ Δυϊστική αντίληψη.
Ο καπιταλισμός μετά από χρόνια αναταραχών και τον μεσοπόλεμο ανακάλυψε πως για να μπορέσει να σταθεί σαν σύστημα εφόσον είναι φύσιν άδικο και καταπιεστικό έπρεπε να δημιουργήσει ένα «έχθρο». Μετουσιώνει με αυτόν τον τρόπο την καπιταλιστική Δύση ως παράδεισο και του δυτικούς δημοκράτες, ενάντια στους «κακούς». Είτε αυτοί είναι κομουνιστές, είτε φονταμεταλιστές, αντιδημοκράτες ή οτιδήποτε άλλο. Και εδώ γυρνάμε στον Ιρανικό κινηματογράφο ως παράδειγμα. Ο Ιρανικός αντικαθεστωτικός κινηματογράφος, προωθείται απαράμιλλα από τους δυτικούς εδώ και χρόνια, ενώ ο Ισραηλινός αντικαθεστωτικός όπως και ο Παλαιστινιακός καταβαραθρώνεται. Ο Ισραηλινός μπορεί να προωθείται, αλλά μόνο αυτός που βολεύει και όχι αυτός που πάει κόντρα στην Σιωνιστική τακτική του κράτους του Ισραήλ. Αν προωθείται η επαναστατική αντισιωνιστική ισραηλιτική τέχνη, προωθείται κυρίως από πιο αριστερούς και αναρχικούς χώρους. Γιατί στην εξουσία χρειάζεται ο «εχθρός». Οι κακοί τρομοκράτες. Το αντιδημοκρατικό Ιράν και η Βόρεια Κορέα .Πράγματι τα καθεστώτα αυτά είναι παραδείγματα προς αποφυγήν και εννοείται ότι δεν τα υποστηρίζουμε. Όμως το θέμα είναι αλλού.
Προσπαθούν να πείσουν τον δυτικό θεατή ή ακροατή πως είναι πολύ τυχερός που ζει στη Δύση και κινδυνεύει από τους «άλλους» και όχι από το ίδιο το καθεστώς του. Μέσω είτε πολεμικών ταινιών είτε δράματος μας υπενθυμίζουν πόσο κακοί ήταν οι «ναζί» και πόσο καλοί οι σύμμαχοι που τους νίκησαν, πόσο αδίστακτοί και φασίστες ήταν οι κομουνιστές και πόσο αιμοδιψείς μισογύνιδες, ομοφοβικοί είναι αυτοί οι τρομακτικοί μουσουλμάνοι τώρα. Το κακό είναι πάντα εκτός της πραγματικότητάς σου. Οι κακοί είναι «οι άλλοι».
ΙΙΙ. Οπότε; Τι;
Κι εσύ Ελληνάκο, καλλιτέχνη της κακιάς ώρας; Έντεχνε κιθαρίστα των πέντε συγχορδιών, ζαμανφού τραλαριλαρό ραπερόνι; Θα πάρεις την ευθύνη της έκφρασης σου, ή θα συνεχίσεις να ζαμανφουντίζεις; Θα εκφράσεις την ανθρώπινη τραγωδία των καιρών μας ή θα πάρει την κιθαρούλα σου στο camping να τραγουδάς για χαμένες αγάπες;
Σύντροφοι η τέχνη είναι πόλεμος. Αντίδραση στο status quo. Τι άλλο μένει παρά η αντεπίθεση;
«Οι πιο καυτές θέσεις στην κόλαση είναι κρατημένες γι’ αυτούς που, σε καιρούς μεγάλης ηθικής κρίσης, διατηρούν ουδέτερη στάση.» Dante Aliggeri
ΙΑΣΟΝΑΣ ΖΩΓΡΑΦΟΣ
Πεθαίνοντας στη Παταγονία
δημοσιευτηκε στο τευχος 16
Ο Μαρξ δε θεωρούσε τους αγρότες και τους εργάτες γης ισχυρό επαναστατικό δυναμικό σε αντίθεση με τους βιομηχανικούς προλετάριους, τους οποίους θεωρούσε την πρωτοπορία της επανάστασης. Αντίθετα ο Μπακούνιν πίστευε ότι οι εργάτες των πόλεων έπρεπε να ενωθούν με τους αγρότες και τους εργάτες γης για τον σκοπό της επανάστασης. Στο φτωχό κόσμο της υπαίθρου αυτός έβλεπε τη δυνατότητα της ανατροπής και της δημιουργίας μίας αταξικής κοινωνίας. Ο Μπακούνιν διαφώνησε λοιπόν με τον Μαρξ για αυτό το θέμα και δεν ήταν η μοναδική τους διαφωνία στην οποία ο Μπακούνιν θα δικαιωνόταν από την ιστορία.
διαβαστε τη συνεχεια εδω
«Ο Τρίτος Παγκόσμιος πόλεμος»
πολλοι είχαν αμφιβάλει όταν δημοσιεύσαμε 4 χρόνια πριν στο περιοδικό μας το
«Ο Τρίτος Παγκόσμιος πόλεμος»
διαβάστε το εδώ
https://anarxeio.gr/files/pdf/ZG17.pdf
το βρήκαν υπερβολικό…
τώρα όλο και περισσότερο ο όρος χρησιμοποιείται από τους ίδιος τους σφαγείς όπως ο Ασαντ (όπως είχαμε γράψει όμως και τότε σαν όνομα θα καθιερωθεί μόνο αν το χρησιμοποιήσουν οι ΗΠΑ για να περιγράψουν το παγκόσμιο χάος).
«Oπως και να έχει ο κόσμος ξυπνάει άσχετα με το τι του λένε οι ηγέτες
«Ένας νέου τύπου παγκόσμιος πόλεμος»
|
Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΟ ΠΑΚΙΣΤΑΝ
αρθρο του 2016 αλλά επίκαιρο για το προσφυγικό Zήτημα και τον υποκειμενικό διαχωρισμό προσφύγων μεταναστών
Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΟ ΠΑΚΙΣΤΑΝ
ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ ΣΤΟ ZERO GEOGRAPHIC 22
Κατεβάστε εδώ http://www.mediafire.com/download/hfj38800rdtmol2/ZG22Final.pdf
Ανάμεσα στους άμοιρους πρόσφυγες που προσπαθούν να περάσουν στον «παράδεισο» της Ευρώπης, ένα σημαντικό ποσοστό είναι πακιστανοί. Η λογική των ΜΜΕ και των δημοσιογράφων είναι ότι οι μόνοι που πρέπει να περάσουν τα σύνορα και να μείνουν στην Ε.Ε σαν πρόσφυγες πολέμου είναι οι Αφγανοί, οι Σύριοι και οι ιρακινοί. Όλοι οι άλλοι (μαροκινοί, αλγερινοί, πακιστανοί κλπ) πρέπει να επιστρέψουν πίσω καθώς δεν είναι πρόσφυγες αλλά οικονομικοί μετανάστες… Αφήνοντας στην άκρη τις άλλες εθνικότητες (που και αυτές έχουν άπειρα προβλήματα πολεμικού ή οικονομικού χαρακτήρα αλλά δεν είναι στις δυνατότητες αυτού του άρθρου να καλύψει όλες τις περιπτώσεις) θα ασχοληθούμε με τους πακιστανούς, καθώς η κατάταξη τους σαν οικονομικούς μετανάστες βγάζει μάτι δημοσιογραφικής και πολιτικής αλητείας.
Έχετε ακούσει κανένα δημοσιογράφο να αναφέρεται τώρα τελευταία στον πόλεμο στο Πακιστάν? Όχι. Και είναι σίγουρο ότι ο περισσότερος κόσμος αγνοεί ότι εκεί γίνεται πόλεμος. Και όμως ,αν και δεν είναι και ο πιο διαφημισμένος πόλεμος αυτή τη στιγμή στον κόσμο, το wikipedia (https://en.wikipedia.org/wiki/War_in_North-West_Pakistan) αναφέρεται σε εκτεταμένο άρθρο του σε αυτόν τον πόλεμο. Εκεί λοιπόν, εδώ και περίπου δώδεκα χρόνια μαίνεται μία σύγκρουση μεταξύ τζιχαντιστών από τη μια και του πακιστανικού στρατού και της αμερικάνικης αεροπορίας (και πιο συγκεκριμένα των drones που έχουν εξοντώσει χιλιάδες ανθρώπους) από την άλλη. Πενήντα χιλιάδες άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους αυτά τα χρόνια. Κατά τα άλλα δεν γίνεται πόλεμος στο Πακιστάν…
Ο Ομπάμα ένας πολεμοχαρής και αδίστακτος στην ουσία του πρόεδρος δεν είχε καμία διαφορά από τον Μπους και ίσως και να τον ξεπέρασε στις πολεμικές δράσεις: αν και απόσυρε τις δυνάμεις από το Ιράκ, η βοήθεια του στους ισλαμιστές της Συρίας ενάντια στον Άσαντ αποτέλεσε ένα βασικό λόγο που ισχυροποιήθηκε το ISIS.Επί της προεδρίας του αυξήθηκαν σημαντικά οι επιθέσεις drones στο Πακιστάν, ενώ ευλόγησε και την επίθεση των Ευρωπαίων στη Λιβύη. Τέλος ο πόλεμος στο Αφγανιστάν συνεχίζεται, ενώ ο ρόλος των ΗΠΑ στη σύγκρουση την Ουκρανία ήταν σίγουρα σημαντικός, για να μην πούμε μοιραίος.
Κατά τα άλλα αυτός ο πρόεδρος σχεδόν μόλις εκλέχτηκε (πριν κάμποσα χρόνια) πήρε νόμπελ ειρήνης! Αλλά και μετά τόσα χρόνια και ενώ η υφήλιος έχει μετατραπεί σε πολεμική σκακιέρα, πολλοί διανοούμενοι και «προοδευτικοί» δημοσιογράφοι συνεχίζουν να το στηρίζουν. Ίσως εδώ να οφείλεται και η αποσιώπηση του πολέμου στο Πακιστάν που ξεκίνησε επί Μπους αλλά συνεχίστηκε ακάθεκτος στα χρόνια του Ομπάμα. Τα ΜΜΕ σε διεθνή επίπεδο συνεχίζουν να επιβάλλουν την εικόνα του Ομπάμα σαν «ειρηνικού» και «τίμιου» προέδρου. Όμως ο τελευταίος έχει δεχτεί σκληρή κριτική από αντιμιλιταριστές οργανώσεις για τον πόλεμο στο Πακιστάν και ειδικότερα έχει κατηγορηθεί ότι δεν κάνει τίποτα για να σταματήσει τις επελάσεις των drones που σκορπάνε τον τρόμο και το θάνατο στους αμάχους.Αντίθετα, όπως ήδη αναφέραμε, οι πτήσεις των drones αυξήθηκαν σημαντικά επί Ομπάμα. Εύκολα συνάγεται ότι αφού είναι ένας πόλεμος που έχει σε μεγάλο βαθμό και τη σφραγίδα του «καλούλη» Ομπάμα (drone war), καλό είναι να αποσιωπείται.
Στην Ευρώπη δε χρειάζεται πολύ σκέψη για να κατανοήσει κανείς γιατί ο πόλεμος αυτός είναι σχεδόν άγνωστος. Έτσι μπορούν οι ευρωπαίοι να ξεφορτωθούν χιλιάδες ανθρώπους που θα θεωρηθούν οικονομικοί μετανάστες που μπορούν άνετα να πάνε να πνιγούν (μεταφορικά και κυριολεκτικά). Δημοσιογράφοι και πολιτικοί φαίνεται ότι καθορίζουν από κοινού την εικόνα που έχει η κοινή γνώμη για τα τεκταινόμενα στην υφήλιο.
Η αλήθεια πεθαίνει λοιπόν. Όλα μοιάζουν ψέμα. Όπως και το νόμπελ ειρήνης του Ομπάμα. Όπως και οι οικονομικοί μετανάστες από το Πακιστάν (πάλι καλά που δεν τους λένε τουρίστες). Δεν υποστηρίζουμε ότι όσοι πακιστανοί θέλουν να έρθουν είναι πρόσφυγες από τις πολεμικές συγκρούσεις, καθώς αυτές δεν επεκτείνονται σε όλη τη χώρα (αν και η οικονομία του Πακιστάν έχει καταστραφεί λόγο του πολέμου. Αλλά αυτή είναι μία άλλη μεγάλη συζήτηση, δηλαδή κατά πόσο δεν πρέπει να θεωρούνται πρόσφυγες άνθρωποι που δεν μπορούν να βρουν δουλειά σε μία καταστραμμένη από πόλεμο οικονομία και κινδυνεύουν να πεθάνουν της πείνας). Σίγουρα υπάρχουν λοιπόν και «οικονομικοί μετανάστες». Άλλο αυτό όμως και άλλο να αρνούνται κάποιοι ότι υπάρχουν πακιστανοί που φεύγουν για να γλυτώσουν από τα drones του ειρηνιστή Ομπαμα!
«Μη δουλεύετε ποτέ»
Οι επαναστάτες πάντα ζητούσαν την κατάργηση της εργασίας στο καπιταλιστικό σύστημα και την αντικατάστασή της με τη δημιουργική εργασία και το παιχνίδι σε μια μετάεπαναστατική κοινωνία. Ο Σταύρος Καλλέργης ζητά 2 ώρες εργασία μάξιμουμ και ο Όσκαρ Ουάιλντ την αντικατάσταση των εργατών από μηχανές. Ο Πωλ Λαφάργκ υμνεί το δικαίωμα στην τεμπελιά. Σε μια φυσιολογική κοινωνία χρειάζεται ελάχιστη εργασία για να ικανοποιηθούν οι ανάγκες του ατόμου. Ο καπιταλισμός δημιουργεί την υπεραξία και την εκμετάλλευση του εργάτη. Η εργασία της καπιταλιστικής παραγωγής (π.χ. 8ωρο-12ωρο) φαίνεται ότι δεν είναι παρά η διεστραμμένη τάση του εργοδότη να παραποιήσει την ανθρώπινη φύση προς όφελός του (υπεραξία της εργασίας και καπιταλιστικό κέρδος).
Οι σοσιαλδημοκράτες παίξανε ιστορικά το βρώμικο ρόλο της αποδοχής από την εξουσία της αρρωστημένης αυτής εργατικής εκμετάλλευσης. Τελικά το 8ωρο, που καθιερώθηκε επίσημα, παρουσιάστηκε σαν κάτι φυσιολογικό, οι καπιταλιστές σαν συνάνθρωποί μας και η καταναλωτική κοινωνία σαν η ουτοπία που πήρε τη θέση του κουμμουνισμού. Σαν απάντηση στη σοσιαλδημοκρατική και νεοφιλελεύθερη συμμαχία ο Γκυ Ντεμπόρ δηλώνει τη δεκαετία του ’60 το αυτονόητο «Μη δουλεύετε ποτέ».
Κάθε φορά που ο καπιταλισμός περνάει κρίση, οι καπιταλιστές δείχνουν στους εργάτες πόσο σέβονται την εργατική συνθήκη του 8ώρου. Η αποχαύνωση των μικροαστών εργατών τελείωσε πρόσφατα. Ο νεοφιλελεύθερος ολοκληρωτισμός επέστρεψε τον εργάτη από τη θαλπωρή του 8ωρου στην πραγματική του θέση εντός καπιταλισμού: αυτή της Δουλείας.
Έχεις δει εργοδότη καλό; Η μοίρα του εργαζόμενου και του ανέργου σε όλο τον κόσμο είναι κοινή: εκμετάλλευση, εκπόρνευση, ρατσισμός…. Η μόνη λύση είναι το ξεπέρασμα της εργασίας και όχι η επιστροφή στη «χρυσή» εποχή της ΠΑΣΟΚίλας. Η εργασία πρέπει να καταργηθεί. Οι σοσιαλιστές και κομμουνιστές που ζητάνε την επιστροφή στην προηγούμενη χρυσή εποχή δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά μια τρύπα στο νερό.
Σήμερα 1η Μάη θυμόμαστε τους «ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΣΙΚΑΓΟ». Είναι τουλάχιστον ιεροσυλία να μη δηλώνεται πουθενά ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν αγωνίστηκαν για το 8ωρο αλλά για την κατάργηση της εργασίας και του καπιταλισμού και για το πέρασμα σε μια αντιεξουσιαστική κοινωνία. Το 8ωρο ήταν αυτό που προσέφεραν οι εργοδότες και η εξουσία για να ηρεμήσουν τα εξεγερμένα πλήθη και να προσεταιριστούν τους ρεφορμιστές στην πάλη ενάντια στους εργαζομένους.
ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΚΑΡΒΟΥΝΟ. ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ. ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΟΥ ΘΕΑΜΑΤΟΣ
Συντακτική ομάδα ZeroGeographic
Zero Geographic 