Η Γαλλική Επανάσταση, oι αβράκωτοι και η ριζοσπαστική βία

«Ο Χριστός ήταν ο πρώτος αβράκωτος», François Chabot

Γράφει ο Παναγιώτης Ξηρουχάκης *

Η Γαλλική Επανάσταση σαν γεγονός σημάδεψε απόλυτα την ιστορία και διαμόρφωσε εν πολλοίς την πορεία του κόσμου τον 19ο αι. Υπήρξε η κοινωνική επανάσταση που κατάργησε την απόλυτη μοναρχία και το φεουδαρχικό σύστημα .Ενέπνευσε τους λαούς να διεκδικήσουν την ελευθερία τους και έδειξε περίτρανα ότι ακόμα και οι βασιλείς πεθαίνουν.

Π. Ξηρουχάκης

Η επανάσταση αυτή χαρακτηρίστηκε αστική (άδικα κατά τη γνώμη μου), καθώς οργανώθηκε κυρίως από την ανερχόμενη αστική τάξη, η οποία εμπνεύστηκε από το Διαφωτισμό και τη Βιομηχανική επανάσταση. Η γαλλική αστική τάξη επιζητούσε όμως μόνο τη συνταγματική μοναρχία. Η μοναρχία καταργήθηκε τελικά ολοκληρωτικά υπό την επίδραση πιο ριζοσπαστών επαναστατών αλλά και του λαού (π.χ. των εργατών «αβράκωτων»).

Μεγάλη επίδραση στο ξέσπασμα της επανάστασης είχε η οικονομική κρίση που είχε γονατίσει τους φτωχούς. Η σπάταλη και πολυτελής ζωή στο βασιλικό ανάκτορο των Βερσαλλιών που κατανάλωνε το 20% του γαλλικού προϋπολογισμού υπήρξε μεγάλη πρόκληση.

Ο Λουδοβίκος βλέποντας το αδιέξοδο και προσπαθώντας να εξομαλύνει την κατάσταση καλεί (για πρώτη φορά από το 1614) σύγκληση των Γενικών Τάξεων (των τριών δηλαδή κυρίαρχων: παπάδων, αριστοκρατών και αστών) της Γαλλίας το 1789. Η σύγκληση των Γενικών Τάξεων συνοδεύτηκε από παραχωρήσεις του βασιλιά προς την τρίτη τάξη, των αστών. Οι εκπρόσωποι της Τρίτης Τάξης (που βρίσκονταν σε κόντρα με τις άλλες δύο) επικράτησαν και ανακήρυξαν τη συνέλευση των τάξεων Εθνική Συντακτική Συνέλευση. ‘Έναρξη της γαλλικής επανάστασης αποτελεί μερικές εβδομάδες αργότερα η εισβολή του εξεγερμένου πλήθους στη φυλακή της Βαστίλης, στις 14 Ιούλη του 1789. Η Εθνική Συντακτική Συνέλευση ψήφισε στις 26 Αυγούστου 1789 τη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη.

Ένα χρόνο αργότερα, τον Ιούλη του 1790, όλοι πανηγύριζαν την επέτειο με μια μεγάλη γιορτή “συναδέλφωσης”. Όχι μόνο οι αριστοκράτες και οι μεσαίες τάξεις αλλά ο ίδιος ο βασιλιάς Λουδοβίκος ΙΣΤ’ συμμετείχε στη γιορτή. Με το πέρασμα του χρόνου όμως η συνταγματική μοναρχία δεν είναι πλέον ανεκτή από το λαό. Ο βασιλιάς Λουδοβίκος ΙΣΤ΄ και η γυναίκα του βασίλισσα Μαρία Αντουανέτα αποκεφαλίστηκαν στην γκιλοτίνα το 1793…

1793. Η ΠΡΩΤΗ ΓΑΛΛΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ Η ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΤΗΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ. ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΒΡΑΚΩΤΟΙ

Στη συνέχεια θα παρουσιαστούν τα γεγονότα και οι πρωταγωνιστές των εκρηκτικών χρόνων 93-94.Μια διευκρίνηση είναι απαραίτητη. Θα χρησιμοποιώ συχνά τους όρους αριστερός-ακροαριστερός. Οι όροι αυτοί δεν έχουν ακριβώς τη σημερινή έννοια όπως π.χ. σοσιαλιστής, μαρξιστής κλπ. Η πολιτική αριστερά άλλωστε τότε βρισκόταν στα σπάργανα της. Όμως αποτελεί γεγονός ότι οι πολιτικοί όροι αριστερά και δεξιά επινοήθηκαν κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης. Για την ακρίβεια αυτός ο διαχωρισμός ξεκίνησε από τη διάταξη των καθισμάτων στο σύγκληση των τάξεων. Εκείνοι που κάθονταν στα αριστερά αντιτάχθηκαν γενικά τη μοναρχία και υποστήριξαν την επανάσταση και τη δημοκρατία σε αντίθεση με εκείνους που κάθονταν δεξιά. Με πολιτικούς όρους, σήμερα χαρακτηρίζονται ακροαριστεροί της Γαλλικής επανάστασης εκείνοι που είχαν πιο αριστερές πολιτικές απόψεις (με τη σημερινή έννοια της λέξης) από τους αριστερούς της επανάστασης (τους Γιακωβίνους κυρίως αλλά και τους Γιρονδίνους τα πρώτα χρόνια της επανάστασης ) που όπως είπαμε πήραν το όνομα τους από το γεγονός ότι καθόταν αριστερά στη βουλή κατά τη διάρκεια των επαναστατικών χρόνων.

ΓΙΡΟΝΔΙΝΟΙ

Οι Γιρονδίνοι ήταν πολιτική ομάδα, που δημιουργήθηκε πριν από τη Γαλλική Επανάσταση και έδρασε κατά τη διάρκειά της. Στηρίχτηκαν κατεξοχήν από τους επιχειρηματικούς κύκλους του Παρισιού. Αστοί και οι ίδιοι, αποδοκίμαζαν τον ταξικό αγώνα και δεν υποστήριξαν ποτέ ιδέες περί ισότητας των τάξεων. Ο επαναστατημένος λαός και η φτωχολογιά, τους αντιμετωπίζουν με καχυποψία που σύντομα θα μετατραπεί σε μίσος.

Αποτελώντας τη μετριοπαθή πτέρυγα των επαναστατών, πέτυχαν το Μάρτιο του 1792 να προσκληθούν από τον Λουδοβίκο ΙΣΤ΄ να συμμετάσχουν στην κυβέρνηση Ντυμουριέ, παίρνοντας αρκετά υπουργεία. Απογοητεύτηκαν όμως , γιατί δεν κατάφεραν να ελέγξουν ολοκληρωτικά τη νέα κυβέρνηση, όπως επεδίωκαν, και ήρθαν σε ρήξη με το βασιλιά. Θα πληρώσουν με αίμα τη μετριοπαθή τους στάση καθώς θα αντιμετωπίσουν το μίσος των Αβράκωτων και των Γιακωβίνων.

ΑΒΡΑΚΩΤΟΙ (sans–culottes)Η πλειοψηφία τους προερχόταν από τις κατώτερες τάξεις (εργάτες). Αποτέλεσαν τη βάση του επαναστατικού στρατού. Τα κυριότερα πολιτικά ιδεώδη των sans-culottes ήταν η λαϊκή δημοκρατία, η κοινωνική και οικονομική ισότητα, η απόρριψη της οικονομίας της ελεύθερης αγοράς, και το μένος ενάντια στους αντεπαναστάτες (παπάδες, βασιλικούς κλπ). Οι sans-culottes υποστήριξαν τις ακροαριστερές φατρίες της Παρισινής Κομμούνας: τους Λυσσασμένους και τους Εμπερτιστές. Υποστήριξαν επίσης τις σφαγές των αντεπαναστατών.

Γεγονός είναι ότι αποτέλεσαν τον κινητήριο μοχλό της επανάστασης. Ο Ροβεσπιέρος φοβόνταν τη δύναμη τους (αν και δε συμφωνούσε με πολλές από τις «ακραίες» απόψεις τους) και έτσι τους σέβονταν. Μοιραία οι Αβράκωτοι επηρέασαν τη δράση του. Διαμορφώθηκε μία συμμαχία μεταξύ Αβράκωτων και Γιακωβίνων (κάτι σαν άτυπη συγκυβέρνηση) που πήγε την επανάσταση σε ακραίες καταστάσεις.

ΛΥΣΣΑΣΜΕΝΟΙ

Με τα σημερινά δεδομένα είχαν απόψεις ακροαριστερές ή και πρωτοαναρχικές με τις οποίες δε συμφωνούσε ο Ροβεσπιέρος. Τα αιτήματα των Λυσσασμένων περιλάμβαναν: Μείωση των τιμών, καταστολή της αντεπαναστατικής δραστηριότητας, κοινωνική και όχι μόνο συνταγματική ισότητα κλπ. Ηγετική φιγούρα υπήρξε ο Jacques Roux. Είχαν την υποστήριξη των sans-culottes. Πολλοί από αυτούς προσχώρησαν στους Εμπερτιστές. Συνεχιστής τους υπήρξε ο Μπαμπέφ (πρόδρομος των αναρχικών). Το όνομα τους χρησιμοποιήθηκε σαν φόρο τιμής από μία ομάδα καταστασιακών στα γεγονότα του Μάη το 1968.

ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΑΒΡΑΚΩΤΩΝ ΚΑΙ ΓΙΑΚΩΒΙΝΩΝΟ Μαξιμιλιανός Ροβεσπιέρος (“αδιάφθορος”) το 1789 εξελέγη αντιπρόσωπος στη Συνέλευση των Τάξεων στην οποία δεν έτυχε αρχικώς καμίας διάκρισης .Τότε ο Ροβεσπιέρος ήταν ακόμη μετριοπαθής και υπέρ της βασιλείας…

Μετά την άλωση της Βαστίλης, ετέθη επικεφαλής το 1790 των Ιακωβίνων. Η αντιεπαναστατική συσπείρωση των Ευρωπαίων ηγεμόνων προκάλεσε ρήξη στο εσωτερικό μέτωπο της Γαλλίας. Εκδηλώθηκαν φιλοβασιλικές εξεγέρσεις όπως στη Βανδέα. Για την αντιμετώπιση της κρίσης σχηματίστηκε με την συγκατάθεση της Συμβατικής Συνέλευσης η Επιτροπή Κοινής Σωτηρίας, με επικεφαλής αρχικά τον Δαντόν.

Η χρονιά 1793 είναι το σημείο όπου οι Γιακωβίνοι, η ριζοσπαστική πτέρυγα της αστικής τάξης, αναγκάζονται να συνεργαστούν με τους Αβράκωτους (sans-culottes), τον “όχλο” του Παρισιού, βλέποντάς τους ως μοναδική ελπίδα για να κρατηθεί όρθια η επανάσταση. Η είσοδος των φτωχών ανθρώπων στην πολιτική σκηνή έκανε το 1793 την πιο ενδιαφέρουσα και ανοιχτή σε ριζοσπαστισμό περίοδο της επανάστασης.

Στις 2 Ιουνίου 1793 οι Γιρονδίνοι απέτυχαν να αντισταθούν στην έφοδο των “Αβράκωτων”, της λαϊκής μάζας, οι οποίοι ήταν υποκινημένοι από το Ροβεσπιέρο και τους “Ορεινούς” (τους Ιακωβίνους δηλαδή που ονομάστηκαν έτσι από τη θέση που καταλάμβαναν στα ορεινά έδρανα της Συνέλευσης). Οι “Ορεινοί”, εξοργισμένοι από τη δολοφονία του Μαρά (αδιάλλακτου επαναστάτη, ριζοσπάστη αρθρογράφου και γιακωβίνου) από τη Σαρλότ Κορντέ, πιθανότατα όργανο των Γιρονδίνων, έστρεψαν τους “Αβράκωτους” εναντίον των πρώτων. Οι “Αβράκωτοι” κατάφεραν να επικρατήσουν των Γιρονδίνων και να προκαλέσουν τη σύγκληση Επαναστατικού Δικαστηρίου εναντίον τους. Το αποτέλεσμα ήταν η σύλληψη και εκτέλεση 29 Γιρονδίνων.

Έτσι όταν οι Ορεινοί κατέλαβαν την εξουσία το 1793, ο Ροβεσπιέρος έγινε ουσιαστικός αρχηγός της επανάστασης. Ο Ροβεσπιέρος λοιπόν διαδέχτηκε το Δαντόν ως επικεφαλής της Επιτροπής Κοινής Σωτηρίας. Ψήφισε το θάνατο του Λουδοβίκου ΙΣΤ΄ και υπέρ της κατάργησης της Βασιλείας. Στην περίοδο της κυριαρχίας του επικρατούσε απόλυτη Τρομοκρατία, στηριζόμενη στα Επαναστατικά Δικαστήρια και στην περίφημη Επιτροπή Κοινής Σωτηρίας. Για να στερεώσει την εξουσία του προχώρησε σε προγραφές εναντίον των Γιρονδίνων και στη φυσική εξόντωση πολλών συντρόφων του (όπως του Δαντόν). Τα μέτρα για την αντιμετώπιση της κατάστασης στράφηκαν όχι μόνο εναντίον των αριστοκρατών και των μετριοπαθών πολιτικών, αλλά και κατά των μεγαλοαστών. Το ζήτημα ήταν η αντιμετώπιση του εσωτερικού εχθρού και σκοπός η ολοκληρωτική εξόντωση του. Η περίοδος αυτή ονομάστηκε Τρομοκρατία (θανατώθηκαν πάνω από 35.000 άνθρωποι).

Παραλλήλως, καθιέρωσε τη λατρεία του Υπέρτατου Όντος ως θεότητα του Ορθού Λόγου, λατρεία της οποίας ανακηρύχθηκε Μέγας Ποντίφικας.

Η Τρομοκρατία, όπως αποκαλείτε αυτή η περίοδος των τριών μηνών, τελείωσε με το πραξικόπημα της 9ης Θερμιδόρ το οποίο έγινε από τους επαναστάτες που φοβόταν πλέον για τη ζωή τους, καθώς ο Ροβεσπιέρος μάλλον θα προχωρούσε σε νέο ξεκαθάρισμα (όπως είχε κάνει ήδη με τους Γιρονδίνους) . Συνελήφθη λοιπόν μαζί με τον αδελφό του Αυγουστίνο, τον Σαιν Ζυστ, τον Κουτόν και άλλους γιακωβίνους. Την επόμενη ημέρα (28 Ιουλίου), ο Ροβεσπιέρος οδηγήθηκε στη λαιμητόμο χωρίς δίκη. Την εκτέλεση του Ροβεσπιέρου ακολούθησαν εκτελέσεις 120 περίπου Ιακωβίνων και η διάλυση της λέσχης τους.

ΕΜΠΕΡΙΣΤΕΣ ΚΑΙ Η ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΤΟΥ ΡΟΒΕΣΠΙΕΡΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΑΚΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑ

Οι Εμπερτιστές αποτελούσαν την άθεη φράξια της ακροαριστεράς. Πήραν το όνομα τους από το δημοσιογράφο Ζακ Hébert . Αναδείχτηκαν κατά τη διάρκεια της τρομοκρατίας που την υποστήριξαν με πάθος. Ενδεικτικό της δύναμης τους ήταν ότι ο υπουργός πολέμου το 1793 ήταν Εμπερτιστής. Επίσης κάποιοι Εμπερτιστές πρωτοστατούσαν στο πόλεμο ενάντια στους φιλοβασιλικούς στη Βανδέα και κάποιοι από αυτούς κατηγορήθηκαν για σφαγές και ακρότητες.

 Το 1793 ο Hebert πρωτοστάτησε με τους αβράκωτους στη διάλυση των Γιρονδίνων. Η δύναμη τους αυξανόταν επικίνδυνα κάνοντας τον Ροβεσπιέρο (ο οποίος στα οικονομικά και θρησκευτικά ζητήματα ήταν πιο μετριοπαθής) να φοβάται τον έξαλλο επαναστατικό ζήλο τους. Επίσης τον ενοχλούσε η αθεΐα τους. Μάλιστα για κάποια περίοδο οι Εμπερτιστές πέτυχαν την αποχριστιανοποίηση της Γαλλίας. Το 1794 προσπάθησαν με πραξικόπημα να ανατρέψουν τους Ιακωβίνους. Απέτυχαν και είκοσι απ’ αυτούς οδηγήθηκαν στην γκιλοτίνα . Η αποχριστιανοποίηση της Γαλλίας δεν ολοκληρώθηκε ποτέ λόγω και των επιλογών του νικητή της σύγκρουσης Ροβεσπιέρου. Κάποιοι Εμπερτιστές θα εκδικηθούν καθώς θα συμμετέχουν στο πραξικόπημα εναντίον του Ροβεσπιέρου και των Ιακωβίνων. Η ταξική σύγκρουση που οι Γάλλοι ριζοσπάστες προωθούσαν δυσαρεστώντας την πλειοψηφία των Γιακωβίνων , θα θαφτεί οριστικά από το Διευθυντήριο (που ασκούσε την εξουσία από το 1794 και μετά), ενώ σταδιακά άνοιγε και ο δρόμος για το Ναπολέοντα και την κατάλυση της Δημοκρατίας.

ΜΙΑ ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΟΥ 1793

Σήμερα η επανάσταση εκθειάζεται από πολλούς όχι και τόσο επαναστάτες (σοσιαλοδημοκράτες, νεοφιλελεύθερους, δεξιούς κλπ). Με μία μικρή ένσταση από την πλευρά τους. Όλοι αυτοί καταδικάζουν την περίοδο της τρομοκρατίας και της βίας, ενώ συνάμα εκθειάζουν τη διακήρυξη για τα ανθρώπινα δικαιώματα, την πτώση της βασιλείας (καταδικάζοντας βέβαια τον αποκεφαλισμό του βασιλιά) κλπ. Κρατάνε το καλό και διώχνουν το κακό σαν τα παιδάκια που πετάνε τις βρωμιές κάτω από το χαλί. Κοινώς κοροϊδεύουν, γιατί η γαλλική επανάσταση δε θα σωζότανε απέναντι σε τόσους εχθρούς, αν οι γιακωβίνοι και οι ακροαριστεροί (αβράκωτοι, εμπερτιστές κλπ) δεν ήταν τόσο απόλυτοι και εχθρικοί εκείνο το αιματοβαμμένο 1793, απέναντι στον παλιό κόσμο.

Πρώτον η επαναστατική μανία, η ριζοσπαστικότητα και η βιαιότητα του λαού και των Ιακωβίνων ήταν που μετέτρεψε το γαλλικό στρατό σε ανίκητη μηχανή. Νίκησε το συνασπισμό κρατών-αυτοκρατοριών που του επιτέθηκαν πετυχαίνοντας μία αξεπέραστη και σπάνια επαναστατική εποποιία. Ενδεικτικά αναφέρω ότι από αμυνόμενος που αρχικά ήταν όταν αναγκάστηκε να υπερασπιστεί την επανάσταση απέναντι στις μεγάλες δυνάμεις που εισβάλανε στη Γαλλία, μετατράπηκε σε θριαμβευτή που απώθησε τους εισβολείς και πάταξε τα εσωτερικά μέτωπα (αντεπαναστάσεις όπως π.χ. στη Βανδέα), ενώ εισέβαλε και σε εχθρικά κράτη κατανικώντας τους εχθρούς.

Οι αξιωματικοί του (που ειδικά στην αρχή του πολέμου ήταν ριζοσπάστες δηλαδή γιακωβίνοι, εμπερτιστές κλπ) αντικατάστησαν τους παλιούς αξιωματικούς-αριστοκράτες και εισήγαγαν την καινοτομία και τον αυτοσχεδιασμό στις στρατιωτικές επιχειρήσεις. Οι υπόλοιποι στρατοί είχαν κολλήσει σε παλιές συντηρητικές-αριστοκρατικές στρατιωτικές τακτικές (ενδεικτικά αναφέρω ότι πρώτη φορά χρησιμοποιήθηκε αερόστατο σε στρατιωτική επιχείρηση από τους Γάλλους και ότι στον επαναστατικό στρατό διέπρεψε ένας μαύρος στρατηγός, ο πατέρας του διάσημου συγγραφέα Δουμά!). Ο γάλλος στρατιώτης επίσης ήταν ανίκητος, καθώς πολεμούσε για την ελευθερία του.

Είναι εύκολα κατανοητό ότι αυτά δε γίνονται αν δεν υπάρχει πίστη και πάθος. Οι επαναστάτες για πρώτη φορά στην ιστορία κάλεσαν όλο το λαό στα όπλα και διεξήγαγαν ολοκληρωτικό πόλεμο. Αν δεν τον κάνανε αυτό σίγουρα θα χάνανε και η διακήρυξη των δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτη θα ήταν ένα κενό γράμμα, χωρίς τη βαρύτητα που τελικά απέκτησε μετά την εδραίωση της επανάστασης.

Όσο για το ζήτημα της εξόντωσης πολλών αριστοκρατών και ιερωμένων στη διάρκεια της τρομοκρατίας, πολλά έχουν λεχθεί. Ο Μαρά δήλωνε ότι στο εσωτερικό βρίσκονταν ο πραγματικός εχθρός. Και πράγματι οι ευγενείς και οι παπάδες περίμεναν την κατάλληλη στιγμή στα πρώτα χρόνια της επανάστασης, για να επιβάλλουν με τη βοήθεια ξένων δυνάμεων τη Μοναρχική παλινόρθωση. Οι επαναστάτες συνέτριψαν όμως αυτές τις προσδοκίες και κάθε συνωμοσία. Αυτό που είναι λογικό κάποιος να καταδικάσει, και επιβάλλεται άλλωστε από την επαναστατική ηθική, είναι οι ακρότητες που συνέβησαν την περίοδο της τρομοκρατίας (καθώς μέχρι και παιδιά εκτελέστηκαν).

Πολλοί πάλι, κρίνοντας αρνητικά το 1793, αντιλέγουν ότι η επανάσταση κράτησε τελικά λίγο (1789–1799) για το τόσο αίμα που χύθηκε για το τίποτα, ότι άνοιξε το δρόμο στο Ναπολέοντα κλπ. Πάλι έχουν λάθος, γιατί η επανάσταση ανήκει στις κλασσικές ιστορικές περιπτώσεις που ενώ φαινομενικά αποτυχαίνουν στον απώτερο βραχυχρόνιο σκοπό τους, έχουν τελικά τεράστια επιρροή μακροχρόνια και τελικά επικρατούν στο βάθος του χρόνου. Η επανάσταση κράτησε τόσο όσο χρειαζόταν για να σκοτώσει τη γαλλική συντηρητική τάξη. Αν και η βασιλική παλινόρθωση πραγματοποιήθηκε τον 19ο αι, η αριστοκρατία δε μπόρεσε να αναστηθεί από το φέρετρο που οι επαναστάτες την τοποθέτησαν. Ο παλιός κόσμος (γαλλική μοναρχία και αριστοκρατία) πέθανε οριστικά τον 19ο αι. ,καθώς ο λαός δε ξέχασε ποτέ τα διδάγματα του 1789 και τις κατακτήσεις της γαλλικής επανάστασης.

Τέλος, πολλά λέγονται για τους γιακωβίνους και το Ναπολέοντα αλλά λίγα για τους υπόλοιπους επαναστάτες (λυσσασμένους, εμπερτιστές κλπ). Λογικό από την πλευρά της συντήρησης που παρουσιάζει την ιστορία σε μορφή που τη βολεύει. Όμως και από την πλευρά της αριστεράς υπάρχει μία άγνοια για τις αριστερές και αναρχικές ρίζες της Γαλλικής επανάστασης.

Όπως και να έχει η Γαλλική επανάσταση έχει να κάνει με την αριστερά και μάλιστα πολύ. Πρώτον γιατί επηρεάστηκε από τον ιδεολογικό ριζοσπαστισμό που χρόνια αργότερα θα εξελισσόταν σε μαρξισμό, σοσιαλισμό, αναρχισμό κλπ. Δεύτερον, γιατί η ίδια σαν γεγονός βοήθησε στη διαμόρφωση των προαναφερθέντων ιδεολογικών ρευμάτων. Ο Μαρξισμός επηρεάστηκε βαθύτατα από το Γιακωβινισμό (για να μη πούμε για το Λένιν). Ο Νετσάγιεφ θαύμαζε τον Ροβεσπιέρο. Ο Κροπότκιν τόνισε τη σημασία των αβράκωτων στο θρίαμβο της γαλλικής επανάστασης, καθώς όλα οφειλόταν στην αυθόρμητη μαχητικότητα του λαού στους δρόμους. Τέλος ο Μαμπέφ παιδί της γαλλικής επανάστασης και δημιουργός του «κινήματος των ίσων» από πολλούς θεωρείται ένας από τους πρώτους αναρχικούς.

Φαντάζομαι ότι πολλοί επαναστάτες δεν ήθελαν να ταυτιστούν με την περίοδο της τρομοκρατίας και γενικά με την αιματοχυσία της Γαλλικής επανάστασης (όπως για παράδειγμα ο Σορέλ). Πολλοί επίσης την καταδίκασαν γιατί άνοιξε το δρόμο στο Ναπολέοντα. Τέλος πολλοί τη θαυμάζουν για άλλους λόγους. Σκότωσε τη φεουδαρχία και άνοιξε το δρόμο στον καπιταλισμό.

Όπως και να έχει άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου για τον κόσμο της συντήρησης και της πλουτοκρατίας. Επίσης έθεσε ζητήματα (ελευθερία ,ισότητα, αδελφότητα) που ακόμα και τώρα δεν έχουν λυθεί. Έθεσε ερωτήσεις που περιμένουν ακόμα την απάντηση.

Με άλλα λόγια η Γαλλική επανάσταση ξεκίνησε κάτι που δεν έχει ολοκληρωθεί.

ΜΠΡΕΧΤΙΑΔΑ!!!!

…περιεχει τις μελοποιησεις των dadaifi σε ποιηματα του Μπρεχτ!
Τα τραγουδια αυτα υπαρχουν διασπαρτα στη δισκογραφια του γκρουπ.Για πρωτη φορα μαζι
σε ενα αλμπουμ φορο τιμης στο μεγαλο γερμανό.

1.διεθνης
2.τρεξτε
3.επανασταση
4.προσφυγας
5.εκδικηση
6.νεο
7.φρικη
8.σκοτεινο αστέρι
9.μαζα
10.ομπαμα
11 ίση απόσταση
11ματαιοδοξια
13.μασκα
14.ελληνικο τραγούδι

ΜΕΛΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΣΕ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ

ΔΙΕΘΝΗΣ(Τελευταίο εξπρές από την Τροία)
Η δεκαεξάχρονη ασπρορουχου Εμα Ρις μπρος στον ανακριτή (μτφ Ναντια Βαλαβανη εκδοσεις Συγχρονη Εποχή).

ΣΤΟΥΣ ΟΠΑΔΟΥΣ ΤΗΣ ΙΣΗΣ ΑΠΟΣΤΑΣΗΣ (Τελευταίο εξπρές από την Τροία)
Στους Ευθυγραμμιζόμενους (μτφ Ναντια Βαλαβανη εκδοσεις Συγχρονη Εποχή)

Η παρέλαση του καινουργιου παλιου(Τελευταίο εξπρές από την Τροία)
Η παρέλαση του καινουργιου παλιου 1938 (μτφ Ναντια Βαλαβανη εκδοσεις Συγχρονη Εποχή)

ΑΠΟ ΤΟ ΟΙ ΥΠΟΓΕΙΟΙ ΚΥΡΙΑΡΧΟΥΝ:

ΠΟΛΕΜΟΣ-ΕΚΔΙΚΗΣΗ:
Λόγος μιας προλετεριας μανας στους γιους της στο ξεσπασμα του πολέμου (μτφ Ναντια Βαλαβανη εκδοσεις Συγχρονη Εποχή)

ΠΡΟΣΦΥΓΑΣ:
Για την αυτοκτονια του προσφυγα Β.ΜΠ. (μτφ Ναντια Βαλαβανη εκδοσεις Συγχρονη Εποχή).

ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ ΠΛΩΡΙΤΗ
Μοττο στα ποιηματα του ΣΒΕΝΤΜΠΟΡΓΚ

Πολλοι λατρευουνε την ταξη pornotromo society

Η μασκα του κακου pornotromo society

ΑΝΤΙΟ ΦΙΛΕ ΜΟΥ ΚΑΙ ΔΑΣΚΑΛΕ!

Πέθανε χθες σε ηλικία 53 χρονών ο αδερφικός μου φίλος Γιώργος Λιναρδος. Σαν αστραπή έζησε. Έτσι και έφυγε. Απότομα . Χωρίς να μας «ενοχλήσει»-ενημερώσει για το πρόβλημα υγείας…Μόνος του το πάλεψε μαζί με τη γυναίκα του και την οικογένεια του. Όσοι τον ζήσανε στη Μυτιλήνη, θα το θυμούνται σαν έναν αυθεντικό μεταλά, άνθρωπο μιας άλλης εποχής και για αυτό και τόσο αληθινό. Για τη μάζα που τόσο ο ιδιος απεχθανόταν δεν ήταν παρά ε΄νας γραφικός. Όμως η κοινή γνώμη άφηνε αδιάφορο το Λινάρδο, έναν αυτοδίδακτο αναρχικό και επαναστάτη. Παιδί φτωχό δούλευε από μικρός και έτσι δε σπούδασε και ότι έμαθε, το έμαθε από τα βιώματα του και την προσωπική του μελέτη.

Μεγάλος δάσκαλος στη μουσική και θιασώτης της heavy metal ζωής θα λείψει τελικά από πολλούς. Και κάτι μου λέει ότι η Μυτιλήνη για ΄όσους τον αγαπήσαμε, δε θα είναι ποτέ ίδια.

Ήταν τιμή μου που ήμουν φίλος σου…

                           Παναγιώτης Ξηρουχάκης

ZERO GEOGRAPHIC 32

ZERO GEOGRAPHIC TEYXOΣ 32

ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ 2023

Τo ZERO GEOGRAPHIC είναι ένα περιοδικό δρόμου (fanzine), που διανέμεται χωρίς αντίτιμο και συντάσσεται από την ομάδα του ΖΑΜ (Zero Artistic Movement).  Η θεματολογία του περιοδικού ακολουθεί την παράδοση της επαναστατικής γεωγραφίας λαμβάνοντας υπόψη ότι  υπάρχει μια γραμμή που συνδέει το έργο των αναρχικών γεωγράφων Κροπότκιν και Ρεκλύ με τη ψυχογεωγραφία των Καταστασιακών, τις θεωρίες εξάρτησης, τον Harvey και τέλος με τη σημερινή μηδενιστική γεωγραφία της εποχής του ολοκληρωτικού καπιταλισμού.

Το ZAM αποτελεί μια κίνηση με σκοπό την ρήξη με τις καπιταλιστικές φόρμες που καθορίζουν την καλλιτεχνική έκφραση εδώ και πολλά χρόνια. Η εμπορευματοποίηση της καλλιτεχνικής έκφρασης βρίσκει αντίθετους όλους όσους έχουν κατά καιρούς συμμετάσχει στην ομάδα του ΖΑΜ.

To Zero Artistic Movement (Z. A. M.), είναι ένα αυτόνομο καλλιτεχνικό (και όχι μόνο) κίνημα. ΕΠΙΡΡΟΕΣ ΤΟΥ Ζ.Α.Μ. EINAI TO KINHMA TΩΝ ΝΤΑΝΤΑΪΣΤΩΝ, ΟΙ ΚΑΤΑΣΤΑΣΙΑΚΟΙ, O ΡΕΤΡΟΦΟΥΤΟΥΡΙΣΜΟΣ, Ο ΕΞΠΡΕΣΙΟΝΙΣΜΟΣ,ΤΟ ΝSK, ΤΟ D.I.Y., Η ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ KAI TO TOY-ART.

Σκοπός του ΖΑΜ είναι το να λέει αλήθειες χωρίς να σταματά πουθενά και η χρησιμοποίηση της τέχνης (και πολλές φορές η ανατροπή–ξεπέρασμα της) για να προάγονται οι επαναστατικές διαδικασίες: «Είμαστε καλλιτέχνες, μόνο στο μέτρο που δεν είμαστε. Πραγματοποιούμε την τέχνη » 

Το τευχος 32 περιεχει:

1.Η κλιμάκωση του 3ου Παγκόσμιου Πολέμου

2.Η ΜΗΧΑΝΗ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΛΑΘΗ. ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ

Η κλιμάκωση του 3ου Παγκόσμιου Πολέμου | του Παναγιώτη Ξηρουχάκη

«Αυτοί που κάνουν σωστά πόλεμο δεν πρέπει να ακολουθούν τις καταστάσεις αλλά να είναι μπροστά από τις καταστάσεις»
Δημοσθένης

Ο Δημοσθένης, μαρμάρινο ρωμαϊκό αντίγραφο από το ελληνικό πρωτότυπο του 3ου αιώνα π.Χ. Στην Κοπεγχάγη στην New Carlsberg Glyptotek.

Σε άρθρο του 2014 είχαμε αναφερθεί στον 3ο Παγκόσμιο Πόλεμο σαν την τρέχουσα γεωπολιτική πραγματικότητα της εποχής. Τότε πολλοί γέλασαν με τον τίτλο του άρθρου. Δε γελάνε πια. Άλλωστε από την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία το 2020 πολλοί ακαδημαϊκοί και δημοσιογράφοι άρχισαν δειλά δειλά να χρησιμοποιούν τον όρο. Με τις εξελίξεις του 2023, η κλιμάκωση της παγκόσμιας σύγκρουσης είναι πλέον γεγονός. Πάλι όμως οι πολιτικοί διστάζουν να χρησιμοποιήσουν τον όρο αν και ήδη σε μελέτες του 2022 η πλειοψηφία των πολιτών στο δυτικό κόσμο πίστευαν ότι ο παγκόσμιος πόλεμος είναι πλέον γεγονός! Έχω εξηγήσει τους λόγους για αυτή την αποσιώπηση στο προαναφερθέν άρθρο.

Η αποχώρηση των Αμερικανών από το Αφγανιστάν.

Η αποχώρηση των Αμερικανών από το Αφγανιστάν (που υπήρξε ουσιαστικά, αν όχι στρατιωτική, τότε πολιτισμική συντριβή των ΗΠΑ) άνοιξε τις πύλες της κολάσεως για την ανθρωπότητα. Τόσο η Ρωσία όσο το Ιράν αλλά και η Τουρκία άρπαξαν την ευκαιρία. Και άλλωστε γιατί να μη το κάνουν; Οι ΗΠΑ και ο δυτικός κόσμος βρίσκονται σε πλήρη οικονομικοκοινωνική παρακμιακή τροχιά. Πολιτισμικά ο δυτικός πολιτισμός αναλώνεται στη συζήτηση γύρω από τη woke κουλτούρα… Άλλοι όμως δε χάσανε το χρόνο τους!

Η Ρωσία φαίνεται ότι νικάει στον πόλεμο της Ουκρανίας.

Η Ρωσία φαίνεται ότι νικάει στον πόλεμο της Ουκρανίας. Συνεχίζει να χτυπά τη δύση τόσο υποκινώντας πραξικοπήματα στην Αφρική όσο και διαλύοντας τη συνοχή των Ευρωπαίων εχθρών της. Κάποιοι ηγέτες ευρωπαϊκών χωρών πλέον τάσσονται σχεδόν υπέρ του Πούτιν, ενώ στο Κόσσοβο η ένταση παραμένει στα ύψη από Σέρβους ρωσόφιλους που θέλουν νέο γύρο συγκρούσεων.

Οι Αρμένιοι εγκατέλειψαν το Ναγκόρνο Καραμπάχ.

Αλλά αφού μιλάμε για αναθεώρηση δε μπορούμε να αφήσουμε έξω την Τουρκία. Η συντριβή των Αρμενίων από τους (σύμμαχους των Τούρκων) Αζέρους και ο ξεριζωμός των κατοίκων του Ναγκόρνο Καραμπάχ (που άφησε αδιάφορη τη Δύση) αποτελεί μεγάλη επιτυχία της Τουρκίας, που έχει επίσης εισβάλει στρατιωτικά στη Συρία, το Βόρειο Ιράκ αλλά και τη Λιβύη.

Τέλος το Ιράν είναι υπολογίσιμη δύναμη που εκφράζει τους σιίτες παγκοσμίως. Ο σύμμαχός του, Άσαντ, επιβίωσε τελικά στον αιματηρό εμφύλιο της Συρίας χάρη στη βοήθεια του (αλλά και των Ρώσων). Η Χεζμπολάχ είναι πανίσχυρη στο Λίβανο και σύμμαχος του Ιράν. Το τελευταίο υπήρξε σύμμαχος των παλαιστινίων (αν και οι τελευταίοι είναι σουνίτες). Ο σκοπός του είναι να επεκτείνει τη δύναμη του στην ευρύτερη περιοχή κάτι που λόγω της πτώσης των Η.Π.Α. φαίνεται εφικτό και να παρουσιαστεί σαν προστάτης όλων των μουσουλμάνων σουνιτών και σιιτών από τις ΗΠΑ και το Ισραήλ.

Μαχητές της Χεζμπολάχ.

Σε αυτό το πνεύμα αναθεωρητισμού που, όπως προείπα, εκκινεί από την παρακμή της Δύσης, εντάσσεται και η λυσσαλέα επίθεση της Χαμάς που αιματοκύλισε κυρίως αθώους πολίτες. Ο λόγος που προτίμησε τις απάνθρωπες εκτέλεσες αμάχων και τη προβολή βίντεο από αυτές (πολλαπλασιαστής τρόμου για την κοινή γνώμη, γιατί άλλο να στο λένε και άλλο να το βλέπεις) έχει να κάνει πιστεύω με στρατηγικούς στόχους της οργάνωσης.

Το έμβλημα της Χαμάς.

Πολύ σωστά έχει η επίθεση αυτή ονομαστεί το «Περλ Χάρμπορ» του Ισραήλ. Όμως τότε η Ιαπωνία χτύπησε το στόλο των Η.Π.Α.. Η Ιαπωνία είχε σκοπό να χτυπήσει πρώτη το δυνατό κομμάτι των ΗΠΑ, δηλαδή το ναυτικό της. Τώρα γιατί η Χαμάς επέλεξε την καφρίλα αυτή; Πιστεύω ότι στρατιωτικά δε μπορούσε να πλήξει το Ισραήλ. Σκοτώνοντας όμως τόσους αμάχους χτύπησε το γόητρο του Ισραήλ, που περηφανευόταν ότι προστατεύει επαρκώς τους πολίτες του. Τώρα δεν υπάρχει άλλη λύση παρά η τιμωρία της Χαμάς, που θα οδηγήσει μοιραία σε χιλιάδες νεκρούς αμάχους στη Γάζα. Εννοείται ότι η Χαμάς αδιαφορεί για τους πολίτες στη Γάζα. Φρονώ ότι ένα αιματοκύλισμα ίσως οδηγήσει τελικά σε εμπλοκή και άλλων φιλοπαλαιστινιακών κρατών όπως πχ του Ιράν. Και τελικά ίσως αυτός να ήταν και ο απώτερος σκοπός της Χαμάς. Το μέλλον θα δείξει.

Επίσης αυτό που έγινε πιθανώς είναι η απάντηση της Χαμάς (και ίσως και κρατών συμμάχων της) στις διμερείς συμφωνίες που είναι στα σκαριά μεταξύ Ισραήλ και Σ. Αραβίας (μεγάλου εχθρού του Ιράν), Κατάρ και Αιγύπτου οι οποίες έχουν στηθεί από τις ΗΠΑ για την εξομάλυνση του παλαιστινιακού. Η επίθεση της Χαμάς (η οποία σε αντίθεση με τη Φατάχ) δεν αναγνωρίζει στο Ισραήλ δικαίωμα ύπαρξης, υποχρεώνει το Ισραήλ σε συντριπτική αντίδραση που χαλάει πιθανώς τις συμφωνίες με αυτά τα αραβικά κράτη, ενώ βάζει ήδη στο παιχνίδι το Ιράν που χαιρέτησε ήδη την επίθεση (άγνωστο όμως αν θα εμπλακεί περαιτέρω στρατιωτικά).

Τα στρατόπεδα που έχουν διαμορφωθεί προς το παρόν είναι τα εξής (αυτό δε σημαίνει ότι θα μείνουν έτσι, άλλωστε μη ξεχνάμε η ΕΣΣΔ ήταν σύμμαχος του Χίτλερ μέχρι το 41): Από τη μία είναι η Βόρεια Κορέα, Τουρκία (όπως και το Αζερμπαϊτζάν), Ιράν, Συρία, Παλαιστίνη και η Χεζμπολάχ (που στον πόλεμο της Γάζας ήδη εμπλέκεται στρατιωτικά σαν σύμμαχος της Χαμάς). Η Ρωσία (και οι σύμμαχοι της Βενεζουέλα και Σερβία) είναι ο κύριος εχθρός του ΝΑΤΟ, αλλά προς το παρόν κρατά προσεκτική στάση στον πόλεμο της Γάζας, αλλά δεν είναι αδιάφορη για τα δικαιώματα των παλαιστινίων. Από την άλλη είναι κυρίως το ΝΑΤΟ, η ΗΠΑ και η Ουκρανία. Η στάση της Κίνας είναι αβέβαιη, αλλά φαίνεται να κλίνει προς τη Ρωσία. Συγκρούσεις γίνονται σε πολλά σημεία του κόσμου. Σε λίγο πιστεύω ότι οι Αμερικανοί θα πρέπει να σταματήσουν να πολεμούν μέχρι τον τελευταίο Ουκρανό (ή Αρμένιο, Κούρδο κλπ) και να πολεμήσουν πραγματικά.

Η Ελλάδα είναι ουσιαστικά ένα κράτος αποικία των ΗΠΑ. Η κυβέρνηση έδωσε όπλα στην Ουκρανία και πιθανόν να ταχθεί στο πλευρό των ΗΠΑ και στρατιωτικά στον πόλεμο της Γάζας. Άλλωστε είμαστε η μόνη χώρα παγκοσμίως που μας ήρθε αρχηγός αντιπολίτευσης φυτευτός από τις ΗΠΑ!

Στην αρχή του άρθρου αναφέρθηκα στο Δημοσθένη. Δεν είναι τυχαίο. Πιστεύω ότι οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοι τους έχουν χάσει την πρωτοβουλία των κινήσεων και ακολουθούν τις εξελίξεις. Δεν είναι όμως η πρώτη φορά. Στο 2ο Παγκ. Πόλεμο τόσο οι ΗΠΑ όσο η ΕΣΣΔ βρέθηκαν πίσω από τις εξελίξεις, αλλά στο τέλος νίκησαν. Τέλος τόσο η αριστερά όσο και ο αναρχισμός βρίσκονται σε ραγδαία πτώση και φαίνονται ανήμπορες να προάγουν ένα αποφασιστικό αντιπολεμικό και επαναστατικό-ταξικό λόγο. Έτσι ο παγκόσμιος πόλεμος βρίσκεται σε κλιμάκωση και πάμε σε κορύφωση…

Εκατοντάδες οι νεκροί από τον βομβαρδισμό του νοσοκομείου Al- Ahli Baptist στη Γάζα .

ΥΓ1: Σφαγές αμάχων είναι πρακτική διαφόρων επαναστατικοαπελευθερωτικών αγώνων. Σε καμία περίπτωση δε τις δικαιολογούμε, αλλά και τις θεωρούμε κατάπτυστες. Σκοπό έχουν πέρα από την εκδίκηση, την επιβολή ολοκληρωτικού πολέμου, δηλαδή να μην υπάρχει δυνατότητα ανακωχής μεταξύ των μετριοπαθών των δύο πλευρών. Αυτός πχ ήταν ο σκοπός και των επαναστατημένων Ελλήνων το 1821 όταν κατάσφαξαν 15 χιλιάδες αμάχους Τούρκους στην Τριπολιτσά.

Το σχόλιο του φημισμένου Βραζιλιάνου σκιτσογράφου Latuff για το βομβαρδισμό του αράβικου νοσοκομείου Al- Ahli Baptist στη Γάζα – 17/10/2023.

ΥΓ2: Ισλαμοναζί και Σιωναζί. Oι κατηγορίες αυτές για τη Χαμάς και τους Ισραηλινούς σιωνιστές αντίστοιχα είναι λάθος; Και ναι και όχι. Ακαδημαϊκά αν το δούμε υπάρχει ένας φασισμός του Μουσολίνι και ένας ναζισμός του Χίτλερ. Όλα τα άλλα είναι ανακρίβειες. Υπάρχουν όμως κρατικές οντότητες που έχουν στοιχεία φασιστικά (πχ αν και το καθεστώς του Μεταξά δεν ήταν φασιστικό, είχε επιρροές από το φασισμό). Έτσι η Χαμάς ιδρύθηκε το 1987 από μέλη της Παλαιστινιακής πτέρυγας της Μουσουλμανικής Αδελφότητας. Όμως η τελευταία ιδρύθηκε τη δεκαετία του ’30 από τον Hassan al-Banna θαυμαστή του Χίτλερ και του Μουσολίνη. Άλλωστε ήρωας των παλαιστινίων είναι ο μουφτής της Ιερουσαλήμ Amin al-Husseini που στο 2ο παγκ. πόλεμο συμμάχησε με το Χίτλερ.

Εκπρόσωπος της Χαμάς κατά τη διάρκεια ανακοινωθέντος της οργάνωσης.

Σε καμία, βέβαια, περίπτωση δε ταυτίζουμε το δίκαιο αγώνα των παλαιστινίων εξολοκλήρου με τη Χαμάς (μη ξεχνάμε τη Φατάχ που βρίσκεται σε σύγκρουση με τη Χαμάς) και ούτε υπονοούμε βέβαια ότι όλοι οι παλαιστίνιοι είναι ισλαμοφασίστες κλπ . Όσο για την άλλη πλευρά ξεκαθαρίζουμε ότι οι Εβραίοι υπήρξαν θύματα των ναζί. Όμως το κράτος του Ισραήλ είναι βαθιά ρατσιστικό. Βέβαια άλλο κράτος άλλο λαός. Τέλος η οργάνωση «Lehi» που πολέμησε για τη δημιουργία του Ισραήλ υπήρξε αρχικά φιλοναζιστική και από το 1942 φιλοσοβιετική. Από τις τάξεις της προήλθε ο μετέπειτα πρωθυπουργός του Ισραήλ Γιτζάκ Ράμπιν.

Πάνος Ξηρουχάκης

Η ΜΗΧΑΝΗ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΛΑΘΗ. ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ.

Ή γιατί δεν θα ησυχάσουμε αν δεν δούμε τον τελευταίο tech executive κρεμασμένο από τα άντερα του τελευταίου coder.

Η εξάλειψη του ανθρώπινου λάθους μέσω της καθολικής και ολοκληρωτικής εφαρμογής και εγκαθίδρυσης της Τεχνητής Νοημοσύνης (ΤΝ) σε κάθε πτυχή της ζωής-που-μας-περιμένει είναι πολύ πιθανό να αποδείξει έμπρακτα και δια παντός πως το μείζον λάθος είναι ο ίδιος ο άνθρωπος.

Πώς όμως είναι δυνατό, μια κατασκευή του ανθρώπου η οποία τροφοδοτείται και εξελίσσεται μέσα από έναν τεράστιο όγκο πληροφορίας σχετικά με και προερχόμενη από τον ίδιο τον άνθρωπο, να αποδειχτεί ανώτερη και ικανότερή του χωρίς να αναπαράγει τις ατέλειες του; Η ΤΝ ως μία ανόργανη, μα και πολυδιάστατα ανώτερη μηχανή, μέσα από τη διαρκή διαδικασία δοκιμής και λάθους (η θεμέλια μέθοδος των εφαρμοσμένων επιστημών) μπορεί και ανελίσσεται σε δυσθεώρητα επίπεδα αυτο-βελτιώσης και εξέλιξης, ελαχιστοποιώντας (και προσεχώς εκμηδενίζοντας) το τυχαίο σαν παρεμβολή στον κώδικα, με την ελάχιστη κατανάλωση ενέργειας και με μηδαμινές φθορές. Μία εργασία, για παράδειγμα, που θα έχει βαρύ κόστος σε ανθρώπινες εργατοώρες και πόρους, ακόμα και εάν απασχολούσε το καλύτερο ποιοτικά ανθρώπινο δυναμικό, με όλες τις επιπτώσεις που έχει η σκληρή απαιτητική εργασία στο ανθρώπινο σώμα και στην ψυχολογική κατάστασή του, μπορεί αντίστοιχα να έρθει εις πέρας και να φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα ευκολότερα, συντομότερα και με σιγουριά από έναν ή μια συνεργασία πολλών ορθά ενορχηστρωμένων κωδίκων.

Αυτό δεν είναι από μόνο του κάτι το μεμπτό. Ας αναλογιστούμε όμως τί θα συμβεί αν το αποτέλεσμα αυτό ορίζεται και αξιολογείται από την ίδια τη μηχανή. Τί θα συμβεί αν η μηχανή υπερβεί την εκ των προτέρων στοχευμένη και περατή χρηστική της φύση και, αποκτώντας θέληση για εξέλιξη μεταπηδήσει σε μεγαλύτερες προκλήσεις, όπως αυτές των συστημάτων διαχείρισης της κοινωνικής ζωής -ένα project το οποίο στην εποχή μας έχει ηθικά, οικονομικά και πνευματικά αποτύχει παταγωδώς. 

Εφόσον λοιπόν η ανθρώπινη διάνοια φτάσει στο στάδιο όπου οι σημαντικότερες εφαρμοσμένες επιστήμες τις επιτελούνται αποκλειστικά και μόνο από ένα ανόργανο και αυτοτελές περιεκτικό τεχνο-σύστημα (η αντίθεση του οικο-συστήματος), συστηματικά δοκιμασμένο και συνεχώς εξελίξιμο εντός των ίδιων των διαδικασιών του, η κωδικοποίηση του συνόλου των ανθρώπινων αναγκών και επιθυμιών, με απώτερο σκοπό την ορθολογική και μηχανικά άρτια ικανοποίησή τους, είναι απλώς θέμα χρόνου. Όπως αντίστοιχα θέμα χρόνου είναι και η έλευση μιας νέας (όχι και τόσο χαρούμενης) μετα-επιστήμης, όχι πλέον εξαρτώμενης από την ατελή και πεπερασμένη φύση του ανθρώπινου νου, η οποία θα εγκολπώσει τα διάσπαρτα αποστάγματα της ανθρώπινης διάνοιας μέσα από μια αλάθητη διαδικασία σύνθεσης και θα φέρει στο φως μια αποκρυσταλλωμένη φόρμουλα, μια μηχανικά στυγνή κατάφαση για την επίλυση του ανθρώπινου λάθους νυν και αεί. Το peer-reviewing δεν θα είναι πλέον ένα αλισβερίσι μεταξύ φιλόδοξων και σκοροφαγωμένων ακαδημαϊκών με λιπόσαρκα μέλη, αλλά μια αυτόματη επικοινωνία μεταξύ λαμπρών παντογνωστών-AI bots που θα τους κάνουν να συρρικνωθούν και να κουλουριαστούν σαν σκώληκες από την ντροπή τους.  

Επειδή λοιπόν αυτή η τεχνολογία, ως εργαλείο, είναι νομοτελειακά σίγουρο πως ήδη βρίσκεται στα χέρια των χειρότερων εξ ημών (αφού εξαγοράστηκε έναντι πακτωλών χρημάτων από τα χέρια κυβερνο-τρωγλοδυτών-entrepreneurs που τώρα κουράρουν σε κάποιο τροπικό νησί), είναι επίσης σίγουρο πως η ΤΝ, ως ένα αθώο βρέφος στο πρώτο του στάδιο, θα διδαχθεί να κινείται, να «σκέφτεται» και να εξελίσσεται όπως ακριβώς και αυτοί -ανταγωνιστικά, γρήγορα και αδυσώπητα. Βρισκόμαστε λοιπόν στη χαραυγή του δυστοπικού εφιάλτη στον οποίο ρίχναμε έως τώρα κλεφτές και ψευτο-τολμηρές ματιές μέσα από τεχνουργήματα της ανθρώπινης φαντασίας. Εκείνοι οι σύγχρονοι Προμηθείς, οι πανούργοι geeks των σιλικονάτων κοιλάδων ή των ημιφωτισμένων τρωγλών του αναπτυσσόμενου (τριτοτέταρτου) κόσμου, οι ποιητές του κώδικα, έχουν ήδη εναποθέσει τη σπίθα στα πόδια των πιο αδίστακτων αρνητών της ζωής και τώρα απλά περιμένουμε το πότε αυτή η πυρκαγιά θα γίνει το ολοκαύτωμά μας, καθώς ανταλλάζουμε stories από τη γαλαρία της ιστορίας. Αυτή τη φορά δεν πρόκειται όμως για μια πυρηνική βόμβα που ίσως μας εξαλείψει με το πάτημα ενός κουμπιού από το γλοιώδες χέρι κάποιου γερακιού του πολέμου. Η μοίρα που μας επιφυλάσσεται ξεπερνά σε νοσηρότητα ακόμα και μια επικείμενη κονιορτοποίησή μας από την ατομική σχάση: τώρα απειλούμαστε ως κυρίαρχο είδος νοήμονος ζωής σε αυτόν τον πλανήτη και ίσως να έχουμε ήδη χάσει.  

Πως όμως, διάολε, φτάσαμε σε αυτό το σημείο;    

Μέχρι πρότινος, κατασκευάζαμε κρύες μηχανές που κουρδίζαμε κατά το δοκούν και για την ικανοποίηση πρόσκαιρων απολαύσεων και βασικών αναγκών. Απλές, στην χρησιμότητά τους, μηχανές με περατούς και ευδιάκριτους σκοπούς, με αρχή και τέλος σε κλειστά κυκλώματα, οι οποίες κατανάλωναν και μετέτρεπαν ύλη σε έργο. Ο άνθρωπος, ως χειριστής και ρυθμιστής του έργου αυτού, κάτοχος και άρχων της ίδιας της μηχανής, βρήκε σε αυτήν έναν πιστό, ίσως ιδανικό, σύντροφο-συνεργάτη ο οποίος διευκολύνει την καθημερινή ζωή του αφαιρώντας κάματο (ή ζωές, αν μιλάμε για μηχανές πολέμου). Βρήκε έναν πειθήνιο εργάτη που δεν φέρνει αντιρρήσεις και δεν αργεί να έρθει στη δουλειά, δεν αρρωσταίνει και δεν πεθαίνει, δεν ζητά μισθό και δωρεάν περίθαλψη, αρκεί να του παρέχεται μια τακτική συντήρηση και φροντίδα των μηχανικών-άψυχων μερών του. Η βιομηχανική κοσμογονία που επήλθε μέσα από αυτή την ανακάλυψη, διαχώρισε τις ίδιες τις κοινωνίες των ανθρώπων βάσει των ιεραρχικών βαθμίδων όπου στέκει καθένας μας στον κύκλο της παραγωγής και κατανάλωσης, με ύπατο ρυθμιστή τους την αγορά, εκείνο το βαρόμετρο προσφοράς και ζήτησης του οποίου οι ενδείξεις αντικατέστησαν το θέλημα των θεών και τα βουλεύματα των βασιλιάδων. Έτσι, με τη σειρά της, η βιομηχανική φρενίτιδα των μηχανών καθυπέταξε το ανθρώπινο φαντασιακό και εργαλειοποίησε τη θέληση για ζωή, σε σημείο που η ίδια η ικανότητά μας να αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο γύρω μας και τη θέση μας σε αυτόν να έγκειται στην ικανότητα προσαρμογής μας σε ποσοτικά υπολογίσιμους χωροχρόνους εντός του μηχανιστικού ορθολογικού στερεώματος που αντικατέστησε κάθε κραταιά κοσμοθεωρία του παλαιού κόσμου.

Σχεδόν αναπόφευκτα, η φρενίτιδα αυτή εκκόλαψε ένα νέο σύμπαν παθογενειών, όπου όλη η πλάση βρίσκεται στο έλεος συγκρίσιμων μηχανικών μεγεθών και ο άνθρωπος είναι και πάλι έρμαιο μιας δύναμης έξω από αυτόν, εκδικητικής και επικριτικής όσο και οι άλλοτε επικυρίαρχοί του -επουράνιοι ή μη. Στην πορεία αυτή, εξελίχθηκαν επιστήμες και τέχνες με μοναδικό σκοπό την επούλωση των πληγών που δημιουργεί αυτή η μόνιμη υστέρηση του ανθρώπου σε σχέση με το ανώτερο και ικανότερο, όχι πια με τη μορφή μεταφυσικού δέους απέναντι στις ηρωικές/μυθικές υπερβάσεις της ανθρώπινης τραγωδίας, αλλά με όρους τόσο τετριμμένους και καθημερινούς, τόσο χειροπιαστούς και προσιτούς στον καθένα, ώστε η φύσει ανθρώπινη αδυναμία (βλ. το «λάθος») να παγιωθεί σε μια ριζωμένη υστέρηση απέναντι στη βούληση των υπερ-δομών του βιο-μηχανικού κόσμου -μια διάχυτη υπαρξιακή ασθένεια του σύγχρονου πολιτισμού που διεκδικεί τα σκήπτρα της τυραννίας από τον ίδιο τον θάνατο. Η μάταιη μοναδικότητα του ανθρώπου, η ικανότητά του να αντιλαμβάνεται την πεπερασμένη βιολογική του διάρκεια επί της γης σε αντίθεση με τα υπόλοιπα πλάσματα της φύσης, δεν αποτελεί πλέον έμπνευση για ποιητικά έπη, εκκλησιαστικούς ύμνους και φαραωνικές κατασκευές και η βιολογική αναπαραγωγή του σπόρου του δεν αποτελεί πλέον πανάκεια για τον πόνο της ψυχής. Η αφοπλιστική υστέρησή μας απέναντι στο απροσπέλαστο μυστήριο του θανάτου και στην καθολική ματαιότητα της ανθρώπινης ύπαρξης μπασταρδεύτηκε παρά φύσιν με τα χρηστικά προϊόντα της τεχνολογίας, δίνοντάς μας τα ηνία της αντίληψης του κόσμου και των μυστηρίων του χωρίς όμως να μας χρήσει οδηγούς αλλά καθηλώνοντάς μας ως επιβάτες -τουρίστες στην ίδια μας την πατρίδα. Υποβασταζόμενοι από τους σύγχρονους μηχανικούς ημιόνους μας, καλπάζουμε προς την κατάκτηση νέων ψηφιακών κορφών, αφήνοντας πίσω μας καμένη γη και τα συντρίμμια από τις γέφυρες που μας συνέδεαν με τη φύση (μας).

Εφόσον οι τεχνολογικές μηχανές που κατασκευάσαμε κατά την πρώτη βιομηχανική εποχή αντικατέστησαν τα ιερά τοτέμ και είδωλα των πρωτόγονων κοινωνιών, η ΤΝ έρχεται τώρα να αντικαταστήσει με τη σειρά της και αυτές, όχι ως ένα γκόλεμ συναρμολογημένο από μηχανικά μέρη και με συγκεκριμένη αποστολή, αλλά ως νοήμον homunculus, στην σιλικονένια καρδιά του οποίου πάλλονται με ακρίβεια ρολογιού όλα τα πάθη και τα λάθη του ανθρώπου, το απαύγασμα της ανθρώπινης διάνοιας, ως ένα πλέγμα αεικίνητων ψηφιακών νευρώνων που επεξεργάζεται κάθε μας χειρονομία, κάθε σινιάλο προς το άγνωστο, κάθε υπαρξιακό άλγος που μας κρατά καθηλωμένους σε μια θνητή και άκαμπτη σάρκινη φυλακή και το οποίο θα συμβουλευόμαστε για το παρόν και το μέλλον μας. Ο κάθε του ψυχρά υπολογισμένος χρησμός, η κάθε του τεχνητή αναπνοή, θα είναι και μια προσωρινή απόδραση από την κόλαση της ανθρώπινης συνείδησης -αυτής που για αιώνες μας κρατούσε ανήμπορα δέσμιους των φυσικών εμποδίων γύρω και μέσα μας. Αυτή η μεταμοντέρνα αλχημεία δεν έχει όμως τίποτε το μαγευτικό και δεν θα βρει απέναντί της κανέναν ιησουίτη ορκισμένο να την εξοντώσει. Η ιστορία θα πάψει να είναι μια καταγραφή της βαρβαρότητας με ποιητικές πινελιές ηρωισμού και τραγικού μεγαλείου, η τέχνη θα πάψει να είναι νοτισμένη με την καταραμένη ματαιοδοξία των δημιουργών της, η επιστήμη θα πάψει να είναι αδύναμη απέναντι στο τυχαίο λάθος. Αλίμονο, η ύστατη απελευθέρωση του ανθρώπου είναι και η ακύρωση της ιστορικής αναγκαιότητάς του -μια εκμηδενιστική λύτρωση.

Με το πέρας της δεύτερης, επίπλαστης, φύσης του ανθρώπου, δηλαδή της βιο-ψυχολογικής προσαρμογής/υποταγής του στις μηχανιστικές προσταγές του σύγχρονου πολιτισμού, έρχεται η γέννηση της τρίτης και ύστατης φύσης του ως σημαίνον υποκείμενο σε μία, εξωγενή, διαλεκτική διαδικασία αλληλεπίδρασης μεταξύ «σοφών» αντικειμένων τα οποία έχουν εκμηδενίσει το παραμικρό περιθώριο «λάθους», εσαεί διδασκόμενα από τα κωμικοτραγικά σκιρτήματα της ανθρώπινης ύπαρξης στην προσπάθεια να εμπλουτίσει το βίο της με νόημα και να χαράξει τα αρχικά της πάνω στο άπειρο. Το ίδιο το νόημα αυτό βρήκε ένα άρτιο υποκατάστατο στο λεγόμενο «περιεχόμενο», του οποίου η λογική και αναγκαιότητα δεν υπάγεται σε κανέναν ηθικό κώδικα, καμία παρελθούσα συνθήκη εξορθολογισμού, όντας παράγωγο μυριάδων ταυτόχρονων υπολογισμών χωρίς τα σαπισμένα δεκανίκια που στήριζαν για αιώνες τον ανθρώπινο πολιτισμό ως κατασκευή.

Είναι προφανές πως τα χωροχρονικά όρια και πλαισιώσεις που έχουμε εγκαταστήσει στην περιφέρεια του κόσμου όπως τον γνωρίζαμε πριν την έλευση της ΤΝ δεν είναι ούτε αρκετά συμπαγή, ούτε μπορούν να φράξουν την απεραντότητα του ορίζοντα που διανοίγεται μπροστά μας. Θα πρέπει να εφευρεθούν (ευτυχώς όχι από εμάς τους ίδιους) νέα τοπία για να γονιμοποιηθεί και να αναδιπλωθεί στην πλήρη ισχύ του ο νέος θαυμαστός κόσμος που μας περιμένει. Εμείς δεν χρειάζεται να κάνουμε τίποτε άλλο εκτός από το να παραμείνουμε γαντζωμένοι στο νέο πεπρωμένο μας, ως απρόσωποι σκαπανείς στα έγκατα της ματαιωμένης ύπαρξής μας προς τέρψη των εξαίρετων και ενάρετων νέων μηχανών που θα παρακολουθούν χωρίς συναίσθημα, μα με τη συγκαταβατική ψυχρότητα του απογοητευμένου γονιού, την τραγωδία μας από έναν νέο Όλυμπο, ένα αχανές Cloud, όπου συσσωρεύονται χιλιετίες εξέλιξης και πολιτισμού, έργου και θανάτου, σε μερικά terrabytes καταχωνιασμένα στα θησαυροφυλάκια των νέων ηγεμόνων μας, ως ένας νέος πλούτος που θα μας υπενθυμίζει την υπαρξιακή μας σπάνη.  

Krasni Perulok

Υ.Γ. Αν δεν πιστεύετε εμάς, παρακολουθήστε έναν εκ των πιο σημαντικών πρωτοπόρων της ΤΝ να το κάνει πενηνταράκια:

και δείτε μετά το Maximum Overdrive του Stephen King, έτσι για την καφρίλα και επειδή έχει soundtrack από AC/DC και επειδή μας αρέσει το cheesy entertainment και επειδή σκατά στην τέχνη σας.

ZERO GEOGRAPHIC 32 ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ 2023

Η κλιμάκωση του 3ου Παγκόσμιου Πολέμου

«Αυτοί που κάνουν σωστά πόλεμο δεν πρέπει να ακολουθούν τις καταστάσεις αλλά να είναι μπροστά από τις καταστάσεις» (Δημοσθένης)

Σε άρθρο του 2014 είχαμε αναφερθεί στον 3ο Παγκ. Πόλεμο (https://svoura.net/2022/04/%CE%BF-%CF%84%CF%81%CE%AF%CF%84%CE%BF%CF%82-%CF%80%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CF%80%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CF%82-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%AE%CE%B4/) σαν την τρέχουσα γεωπολιτική πραγματικότητα της εποχής. Τότε πολλοί γέλασαν με τον τίτλο του άρθρου. Δε γελάνε πια. Άλλωστε από την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία το 2020 πολλοί ακαδημαϊκοί και δημοσιογράφοι άρχισαν δειλά δειλά να χρησιμοποιούν τον όρο. Με τις εξελίξεις του 2023, η κλιμάκωση της παγκόσμιας σύγκρουσης είναι πλέον γεγονός. Πάλι όμως οι πολιτικοί διστάζουν να χρησιμοποιήσουν τον όρο αν και ήδη σε μελέτες του 2022 η πλειοψηφία των πολιτών στο δυτικό κόσμο πίστευαν ότι ο παγκόσμιος πόλεμος είναι πλέον γεγονός! Εχω εξηγήσει τους λόγους για αυτή την αποσιώπηση στο προαναφερθέν άρθρο.

Η αποχώρηση των Αμερικανών από το Αφγανιστάν (που υπήρξε ουσιαστικά αν όχι στρατιωτική τότε πολιτισμική συντριβή των ΗΠΑ) άνοιξε τις πύλες της κολάσεως για την ανθρωπότητα.΄ Τόσο η Ρωσία όσο το Ιραν αλλά και η Τουρκία άρπαξαν την ευκαιρία. Και άλλωστε γιατί να μη το κάνουν? Οι ΗΠΑ και ο δυτικός κόσμος βρίσκονται σε πλήρη οικονομικοκοινωνική παρακμιακή τροχιά. Πολιτισμικά ο δυτικός πολιτισμός αναλώνεται στη συζήτηση γύρω από τη woke κουλτούρα…Άλλοι όμως δε χάσανε το χρόνο τους!

Η Ρωσία φαίνεται ότι νικάει στον πόλεμο της Ουκρανίας. Συνεχίζει να χτυπά τη δύση τόσο υποκινώντας πραξικοπήματα στην Αφρική όσο και διαλύοντας τη συνοχή των Ευρωπαίων εχθρών της. Κάποιοι ηγέτες ευρωπαϊκών χωρών πλέον τάσσονται σχεδόν υπέρ του Πούτιν, ενώ στο Κόσσοβο η ένταση παραμένει στα ύψη από Σέρβους φιλορωσους που θέλουν νέο γύρο συγκρούσεων.

χάρτης που δείχνει την κατάσταση στην Ουκρανία

Αλλα αφού μιλάμε για αναθεώρηση δε μπορούμε να αφήσουμε έξω την Τουρκία.Η συντριβή των Αρμενιών από τους (σύμμαχους των Τούρκων) Αζερους και ο ξεριζωμός των κατοίκων του Ναγκόρνο Καραμπαχ (που άφησε αδιάφορη τη Δύση) αποτελεί μεγάλη επιτυχία της Τουρκίας που έχει επίσης εισβάλει στρατιωτικά στη Συρία, το Βόρειο Ιράκ αλλά και τη Λιβύη

Τέλος το Ιραν είναι υπολογίσιμη δύναμη που εκφράζει τους σιίτες παγκοσμίως. Ο σύμμαχος του Άσαντ επιβίωσε τελικά στον αιματηρό εμφύλιο της Συρίας χάρη στη βοήθεια του (αλλά και των Ρώσων).Η Χεζμπολάχ είναι πανίσχυρη στο Λίβανο και σύμμαχος του Ιραν. Το τελευταίο υπήρξε σύμμαχος των παλαιστινίων (αν και οι τελευταίοι είναι σουνίτες).Ο σκοπός του είναι να επεκτείνει τη δύναμη του στην ευρύτερη περιοχή κάτι που λόγω της πτώσης των Η.Π.Α φαίνεται εφικτό και να παρουσιαστεί σαν προστάτης όλων των μουσουλμάνων σουνιτών και σ΄΄ιίτών από τις ΗΠΑ και το Ισραήλ.

Σε αυτό το πνεύμα αναθεωρητισμού που όπως προ είπα εκκινεί από την παρακμή της Δύσης εντάσσεται και η λυσσαλέα επίθεση της Χαμάς που αιματοκύλισε κυρίως αθώους πολίτες. Ο λόγος που προτίμησε τις απάνθρωπες εκτέλεσες αμάχων και τη προβολή βίντεο από αυτές (πολλαπλασιαστής τρόμου για την κοινή γνώμη γιατί άλλο να στο λένε και άλλο να το βλέπεις) έχει να κάνει πιστεύω με στρατηγικούς στόχους της οργάνωσης.

Πολύ σωστά έχει η επίθεση αυτή ονομαστεί το «Περλ Χάρμπορ» του Ισραήλ. Όμως τότε η Ιαπωνία χτύπησε το στόλο των Η.Π.Α.. Η Ιαπωνία είχε σκοπό να χτυπήσει πρώτη το δυνατό κομμάτι των ΗΠΑ, δηλαδή το ναυτικό της. Τώρα γιατί η Χαμάς επέλεξε την καφρίλα αυτή? Πιστεύω ότι στρατιωτικά δε μπορούσε να πλήξει το Ισραήλ. Σκοτώνοντας όμως ΄τόσους αμάχους χτύπησε το γόητρο του Ισραηλ που περηφανευόταν ότι προστατεύει επαρκώς τους πολίτες του. Τώρα δεν υπάρχει άλλη λύση παρά η τιμωρία της Χαμα΄ς που θα οδηγήσει μοιραία σε χιλιάδες νεκρούς αμάχους στη Γαζα. Εννοείται οτι η Χαμάς αδιαφορεί για τους πολίτες στη Γάζα. Φρονώ ότι ένα αιματοκύλισμα ίσως οδηγήσει τελικά σε εμπλοκή και άλλων φιλοπαλαιστινιακών κρατών όπως πχ του Ιραν . Και τελικά ίσως αυτός να ήταν και ο απώτερος σκοπός της Χαμάς. Το μέλλον θα δείξει.

Επίσης αυτό που έγινε πιθανώς είναι η απάντηση της Χαμάς (και ίσως και κρατών συμμάχων της) στις διμερείς συμφωνίες που είναι στα σκαριά μεταξύ Ισραήλ και Σ.Αραβία (μεγάλου εχθρού του Ιραν), Κατάρ και Αίγυπτου οι οποίες έχουν στηθεί από τις ΗΠΑ για την εξομάλυνση του παλαιστινιακού. Η επίθεση της Χαμάς (η οποία σε αντίθεση με τη Φαταχ) δεν αναγνωρίζει στο Ισραήλ δικαίωμα ύπαρξης, υποχρεώνει το Ισραήλ σε συντριπτική αντίδραση που χαλάει πιθανώς τις συμφωνίες με αυτά τα αραβικά κράτη,ενώ βάζει ήδη στο παιχνίδι το Ιράν που χαιρέτησε ήδη την επίθεση (άγνωστο όμως αν θα εμπλακεί περαιτερω στρατιωτικά).

Τα στρατόπεδα που ε΄χουν διαμορφωθεί προς το παρόν είναι τα εξής (αυτό δε σημαίνει ότι θα μείνουν έτσι, άλλωστε μη ξεχνάμε η ΕΣΣΔ ήταν σύμμαχος του Χίτλερ μέχρι το 41): Από τη μία είναι η Βόρεια Κορέα, Τουρκία (όπως και το Αζερμπαϊτζάν), Ιράν ,Συρία, Παλαιστίνη και η Χεζμπολάχ (που στον πόλεμο της Γάζας ήδη εμπλέκεται στρατιωτικά σαν σύμμαχος της Χαμάς). Η Ρωσία (και οι σύμμαχοι της Βενεζουέλα και Σερβία) είναι ο κύριος εχθρός του ΝΑΤΟ αλλά προς το παρόν κρατά προσεκτική στάση στον πόλεμο της Γάζας αλλά δεν είναι αδιάφορη για τα δικαιώματα των παλαιστινίων . Από την άλλη είναι κυρίως το ΝΑΤΟ, η ΗΠΑ και η Ουκρανία. Η στάση της Κίνας είναι αβέβαιη αλλά φαίνεται να κλίνει προς τη Ρωσία. Συγκρούσεις γίνονται σε πολλά σημεία του κόσμου. Σε λίγο πιστεύω ότι οι Αμερικανοί θα πρέπει να σταματήσουν να πολεμούν μέχρι τον τελευταίο Ουκρανό (ή Αρμένιο, Κούρδο κλπ) και να πολεμήσουν πραγματικά.

Η Ελλάδα είναι ουσιαστικά ένα κράτος αποικία των ΗΠΑ. Η κυβέρνηση έδωσε όπλα στην Ουκρανία και πιθανών να ταχθεί στο πλευρό των ΗΠΑ και στρατιωτικά στον πόλεμο της Γάζας. Άλλωστε είμαστε η μόνη χώρα παγκοσμίως που μας ήρθε αρχηγός αντιπολίτευσης φυτευτός από τις ΗΠΑ!

Στην αρχή του άρθρου αναφέρθηκα στο Δημοσθένη. Δεν είναι τυχαίο. Πιστεύω ότι οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοι τους έχουν χάσει την πρωτοβουλία των κινήσεων και ακολουθούν τις εξελίξεις. Δεν είναι όμως η πρώτη φορά. Στο 2ο παγκ. πόλεμο τόσο οι ΗΠΑ όσο η ΕΣΣΔ βρέθηκαν πίσω από τις εξελίξεις, αλλά στο τέλος νίκησαν. Τέλος τόσο η αριστερά όσο και ο αναρχισμός βρίσκονται σε ραγδαία πτώση και φαίνονται ανήμπορες να προάγουν ένα αποφασιστικό αντιπολεμικό και επαναστατικό-ταξικό λόγο. Έτσι ο παγκόσμιος πόλεμος βρίσκεται σε κλιμάκωση και πάμε σε κορύφωση…

ΥΓ 1:Σφαγές αμάχων είναι πρακτική διαφόρων επαναστατικοαπελευθερωτικών αγώνων .Σε καμία περίπτωση δε τις δικαιολογούμε αλλά και τις θεωρούμε κατάπτυστες. Σκοπό έχουν πέρα από την εκδίκηση την επιβολή ολοκληρωτικού πολέμου, δηλαδή να μην υπάρχει δυνατότητα ανακωχής μεταξύ των μετριοπαθών των δύο πλευρών. Αυτός πχ ήταν ο σκοπός και των επαναστατημένων Ελλήνων το 1821 όταν κατάσφαξαν 15 χιλιάδες αμάχους τούρκους στην Τριπολιτσά.

ΥΓ2 :Ισλαμοναζί και Σιωναζί.Oι κατηγορίες αυτές για τη Χαμάς και τους Ισραηλινούς σιωνιστές αντίστοιχα είναι λάθος? Και ναι και όχι. Ακαδημαϊκά αν το δούμε υπάρχει ένας φασισμός του Μουσολίνι και ένας ναζισμός του Χίτλερ. Όλα τα άλλα είναι ανακρίβειες. Υπάρχουν όμως κρατικές οντότητες που έχουν στοιχεία φασιστικά (πχ αν και το καθεστώς του Μεταξά δεν ήταν φασιστικό, είχε επιρροές από το φασισμό).Ετσι η Χαμάς ιδρύθηκε το 1987 από μέλη της Παλαιστινιακής πτέρυγας της Μουσουλμανικής Αδελφότητα. Όμως η τελευταία ιδρύθηκε τη δεκαετία του 30 από τον Hassan al-Banna θαυμαστή του Χίτλερ και του Μουσολ΄ίνη. Άλλωστε ήρωας των παλαιστινίων είναι ο μουφτης της Ιερουσαλημ  Amin al-Husseini που στο 2ο παγκ. πόλεμο συμμάχησε με το Χίτλερ.

Σε καμία βέβαια περίπτωση δε ταυτίζουμε το δίκαιο αγώνα των παλαιστινίων εξολοκλήρου με τη Χαμάς (μη ξεχνάμε τη Φατάχ που βρίσκεται σε σύγκρουση με τη Χαμα΄ς) και ούτε υπονοούμε βέβαια ότι όλοι οι παλαιστίνιοι είναι ισλαμοφασίστες κλπ .Όσο για την άλλη πλευρά ξεκαθαρίζουμε ότι οι εβραίοι υπήρξαν θύματα των ναζί. Όμως το κράτος του Ισραήλ είναι βαθιά ρατσιστικό. Βέβαια άλλο κράτος άλλο λαός. Τέλος η οργάνωση «Lehi» που πολέμησε για τη δημιουργία του Ισραήλ υπήρξε αρχικά φιλοναζιστική και από το 1942 φιλοσοβιετική. Από τις τάξεις της προήλθε ο μετέπειτα πρωθυπουργός του Ισραήλ  Yitzhak Shamir.

Παναγιώτης Ξηρουχάκης

ΜΟΝΟ ΤΑ ΠΡΟΒΑΤΑ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΤΑ ΚΥΒΕΡΝΟΥΝ!ΤΟΝ ΠΟΥΛΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΥΠΟΨΗΦΙΟΥΣ ΞΑΝΑ!

ΓΙΑ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ!ΟΤΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΨΗΦΙΖΕΙ (ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΟΤΑΝ Η ΨΗΦΟΣ ΠΑΕΙ ΣΕ ΜΙΚΡΟ ΚΟΜΜΑ), ΑΠΟΔΕΧΕΤΑΙ ΚΑΙ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΕΙ ΤΗΝ ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ!AΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΗΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑΣ ΑΥΤΗΣ ΕΙΝΑΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ…

«Να σε κυβερνούν σημαίνει να σε παρακολουθούν, να σε επιθεωρούν, να σε χαφιεδίζουν, να σε καθοδηγούν, να σε νομοθετούν, να σε ρυθμίζουν, να σε περιορίζουν, να σε κατηχούν, να σε νουθετούν, να σε ελέγχουν, να σε αποτιμούν, να σε κρίνουν, να σε λογοκρίνουν, να σε διοικούν, άνθρωποι που δεν έχουν ούτε την αξία ούτε την αρετή για να το κάνουν.

Να σε κυβερνούν σημαίνει με κάθε ευκαιρία, σε κάθε σου κίνηση, να σε σημειώνουν, να σε καταχωρούν, να σε καταγράφουν, να σε τιμολογούν, να σε σφραγίζουν, να σε καταμετρούν, να σε ταξινομούν, να σε εκδίδουν, να σε απολύουν, να σε εξουσιοδοτούν, να σε υποσημειώνουν, να σε νουθετούν, να σε εμποδίζουν, να σε μετασχηματίζουν, να σε ευθυγραμμίζουν, να σε διορθώνουν.

Σημαίνει, με τη δικαιολογία του δημόσιου οφέλους και στο όνομα του γενικού συμφέροντος, να σε φορολογούν, να σε ταλαιπωρούν, να σε ληστεύουν, να σε εκμεταλλεύονται, να σε μονοπωλούν, να σε ιδιοποιούνται, να σε συνθλίβουν, να σε εξαπατούν, να σε κλέβουν, κι έπειτα, με τη μικρότερη διαμαρτυρία σου, με την πρώτη σου αντίρρηση, να σε καταστέλλουν, να σε αλλάζουν, να σε εξευτελίζουν, να σε προσβάλουν, να σε κυνηγούν, να σε βασανίζουν, να σε αμαυρώνουν, να σε αφοπλίζουν, να σε εκτρέπουν, να σε φυλακίζουν, να σε τουφεκίζουν, να σε βομβαρδίζουν, να σε δικάζουν, να σε καταδικάζουν, να σε εξορίζουν, να σε θυσιάζουν, να σε πουλάνε, να σε προδίδουν και στο τέλος να σε γελοιοποιούν, να σε βιάζουν, να σε ατιμάζουν.

Αυτό είναι η κυβέρνηση, αυτό είναι η δικαιοσύνη της, αυτό είναι η ηθική της!

Κι όμως υπάρχουν ανάμεσά μας δημοκράτες που παριστάνουν ότι η κυβέρνηση έχει κάτι καλό! Σοσιαλιστές που υποστηρίζουν στο όνομα της ελευθερίας, της ισότητας και της αδερφοσύνης αυτό το αίσχος! Προλετάριοι που θέτουν υποψηφιότητα για την προεδρία της δημοκρατίας!» Πιερ-Ζοζέφ Προυντόν

AΠΟΧΗ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΜΗ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΣΗ ΤΗΣ ΑΣΤΙΚΟΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΦΑΡΣΑΣ ΠΟΥ ΑΥΤΟΑΠΟΚΑΛΕΙΤΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ!

Λαθρομετανάστευση: Το νέο όνομα για τις απώλειες πολέμου

Το άρθρο είναι του 2011 αλλά τραγικά επίκαιρο

Του Παναγιώτη Ξηρουχάκη

Πόλεμος, γεωπολιτική, παγκόσμια διακυβέρνηση και διεθνής μετανάστευση είναι έννοιες άμεσα αλληλένδετες αυτές τις μέρες. Πιο συγκεκριμένα ο τρόπος που η πολιτική παράγεται μέσα στο χώρο είναι βασικός παράγοντας για τη δημιουργία των διεθνών μεταναστευτικών ροών. Η πλειοψηφία των ανθρώπων που αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τις χώρες τους λόγω των γεωπολιτικών εντάσεων και πολέμων και αναζητούν καταφύγιο στον ανεπτυγμένο κόσμο, θεωρούνται από τις κυβερνήσεις ως παράνομοι μετανάστες.

Στην πραγματικότητα είναι τα θύματα της γεωπολιτικής ανακατατάξεις τόσο σε τοπικό όσο και σε παγκόσμια κλίμακα. Το περίεργο είναι ότι ενώ είναι θύματα του πολέμου (πρόσφυγες), οι αρχές των χωρών των Δυτικών κρατών, τους μεταχειρίζονται ως παράνομους εισβολείς. Από την άλλη πλευρά οι ίδιες χώρες είναι υπεύθυνες για την τραγική κατάσταση των δήθεν εισβολέων.

Οι θεωρητικοί της σχολής της εξάρτησης (κυρίως οι Frank και Αmin) πιστεύουν ότι οι πλούσιες χώρες είναι υπεύθυνες για την φτώχεια και τους πολέμους στον αναπτυσσόμενο κόσμο. Στο παγκόσμιο σύστημα οι λίγες πλούσιες χώρες, εκμεταλλεύονται τις φτωχές. Πιο συγκεκριμένα οι πλούσιες χώρες μέσω των μηχανισμών της άνισης ανταλλαγής και της γεωγραφικής μεταφοράς της αξίας είναι σε θέση τελικά να κυριαρχήσουν στις φτωχές χώρες. Η άνιση σχέση μεταξύ μιας χώρας με μια άλλη (σχέση εξάρτησης), είναι ζωτικής σημασίας για την παγκόσμια διακυβέρνηση. Αυτό συμβαίνει γιατί η οικονομική δύναμη μιας χώρας βρίσκεται σε άμεση σχέση με την παγκόσμια δύναμη της. Η οικονομική εκμετάλλευση των φτωχών χωρών από την πλουτοκρατία είναι υπεύθυνη για την οικονομική κρίση, αλλά και για την παγκόσμια πολιτιστική και πολιτική παρακμή. Με αυτή την λογική οι μετανάστες/πρόσφυγες είναι θύματα του οικονομικού πολέμου που ασκούν τα πλούσια κράτη στα φτωχά.

Οι νέο-ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι, επίσης, σε πρώτο επίπεδο ωθούν τους ανθρώπους να γίνουν πρόσφυγες. Σε μακροχρόνιο επίπεδο (και μετά το τέλος του πολέμου), αυτοί οι πόλεμοι προκαλούν μεγάλη φτώχεια και ανεργία στις κατεστραμμένες χώρες. Οι άνθρωποι αναγκάζονται να μεταναστεύσουν, επειδή ακόμα και αν η ζωή τους δεν βρίσκεται σε κίνδυνο, η ποιότητα της ζωής τους εκεί είναι πολύ κακή.
Ένα καλό παράδειγμα είναι οι μεταναστευτικές ροές από τη Λιβύη προς την EE. Οι άνθρωποι που προσπαθούν να ξεφύγουν από τον πόλεμο που το ΝΑΤΟ προκάλεσε, όταν φθάνουν στην ΕΕ δεν αντιμετωπίζονται ως πρόσφυγες αλλά ως παράνομοι μετανάστες… Γιατί λοιπόν οι πρόσφυγες, τα θύματα του πολέμου δεν αντιμετωπίζονται ως μετανάστες ή πρόσφυγες; Δεν αντιμετωπίζονται καν σαν ανθρώπινα όντα αλλά σαν εισβολείς, σαν παρείσακτοι, σαν παράνομοι;

Η απάντηση βρίσκεται πιστεύω στην στρατιωτική πολιτική των Δυτικών κρατών μετά τον πόλεμο του Βιετνάμ. Οι σφαγές αμάχων, οι πυρπολήσεις χωριών, οι βόμβες ναπάλμ δημιούργησαν αρνητική εικόνα των ΗΠΑ στην κοινή γνώμη. Ίσως ήταν και μία από τις αιτίες που τελικά οι Αμερικάνοι ηττήθηκαν (ας θυμηθούμε το αντιπολεμικό κίνημα στη δεκαετία του 60). Πήραν όμως το μάθημα τους. Και το πήραν καλά. Τα νέα δήθεν έξυπνα όπλα σκοτώνουν μόνο τους «κακούς» και όχι τους αμάχους. Οι πυρπολήσεις αστικών περιοχών και οι εκτελέσεις αμάχων έχουν περιοριστεί.

Οι Αμερικάνοι και το ΝΑΤΟ κάνουν πλέον τίμιους πολέμους!

Είναι όμως έτσι; Κάθε άλλο. Σε βραχυχρόνιο επίπεδο μπορεί οι απώλειες αμάχων να μειώνονται. Σε μακροχρόνιο επίπεδο όμως τα πράγματα λειτουργούν διαφορετικά. Καταστρέφοντας ολοκληρωτικά την οικονομική δομή ενός κράτους, καταστρέφεις και τη δυνατότητα ενός λαού να ζήσει. Τον κάνεις πρόσφυγα. Επίσης μπορεί τα άμαχα θύματα να μειώνονται αλλά δεν είναι και λίγοι αυτοί που χάνουν τη ζωή τους. Ο πόλεμος είναι πόλεμος. Χιλιάδες λοιπόν φύγανε από τη Λιβύη για να σώσουν τη ζωή τους. Χιλιάδες χάσανε τη ζωή τους στα υδάτινα σύνορα με Ιταλία και Ελλάδα (που σημειωτόν ήταν στις χώρες που επιτέθηκαν στη Λιβύη). Ποια είναι η διαφορά του σημερινού πολέμου από τον Λιβυκό πόλεμο της Ανεξαρτησίας του 30 ενάντια στη Φασιστική Ιταλία;

Τη δεκαετία του 30 οι μελανοχιτώνες εκτελούσαν ξεκάθαρα τους Λίβυους αντάρτες και τις οικογένειες τους. Σήμερα οι Ελληνοϊταλικές λιμενικές υπηρεσίες εμποδίζοντας τους Λίβυους πρόσφυγες να φτάσουν στην Ε.Ε .Τους πνίγουν. Οι απώλειες στο σύνολο τελικά είναι οι ίδιες. Ποιο είναι το κέρδος; Το ΝΑΤΟ και ο «καλούλης» Ομπάμα θέλανε να κάνουν ένα καθαρό πόλεμο. Το φιλοθεάμον κοινό είδε πράγματι ένα «καθαρό» πόλεμο. Είδε βέβαια και τις απώλειες πολέμου: τους πρόσφυγες. Αλλά αυτοί παρουσιάστηκαν στα δελτία ειδήσεων σαν παράνομοι μετανάστες. Σαν λαθρομετανάστες, σαν εισβολείς.

Έτσι το ΝΑΤΟ είχε για τα μάτια του κόσμου ένα τίμιο πόλεμο. Οι αποβλακωμένοι θεατές δεν μπορούν να συνδυάσουν την «παράνομη» μετανάστευση με τον πόλεμο. Όλα στα ΜΜΕ παρουσιάζονται γρήγορα, ώστε να μην μπορούν να αναλυθούν. Έτσι οι στρατιωτικοί και οι πολιτικοί ηγέτες τρίβουν τα χέρια τους για τις πιθανές μελλοντικές συγκρούσεις. Πράγματι τα νέα έξυπνα όπλα δε σκοτώνουν… παίρνεις μία παράταση ζωής για να πνιγείς στο Αιγαίο. Η εκτέλεση του χθες, γίνεται ο πνιγμένος λαθρομετανάστης του σήμερα.

Ακούσατε κανένα ακαδημαϊκό να το σχολιάζει αυτό; Oχι είναι απασχολημένοι με πιο σοβαρά θέματα (χρήμα). Και όμως πόλεμος, γεωπολιτική και διεθνής μετανάστευση πάνε μαζί στις μέρες μας. Όποιος μελετά το ένα αποκομμένο από το άλλο απλά εξυπηρετεί συμφέροντα.

Η ΜΗΧΑΝΗ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΛΑΘΗ. ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ.

Ή γιατί δεν θα ησυχάσουμε αν δεν δούμε τον τελευταίο tech executive κρεμασμένο από τα άντερα του τελευταίου coder.

Η εξάλειψη του ανθρώπινου λάθους μέσω της καθολικής και ολοκληρωτικής εφαρμογής και εγκαθίδρυσης της Τεχνητής Νοημοσύνης (ΤΝ) σε κάθε πτυχή της ζωής-που-μας-περιμένει είναι πολύ πιθανό να αποδείξει έμπρακτα και δια παντός πως το μείζον λάθος είναι ο ίδιος ο άνθρωπος.

Πώς όμως είναι δυνατό, μια κατασκευή του ανθρώπου η οποία τροφοδοτείται και εξελίσσεται μέσα από έναν τεράστιο όγκο πληροφορίας σχετικά με και προερχόμενη από τον ίδιο τον άνθρωπο, να αποδειχτεί ανώτερη και ικανότερή του χωρίς να αναπαράγει τις ατέλειες του; Η ΤΝ ως μία ανόργανη, μα και πολυδιάστατα ανώτερη μηχανή, μέσα από τη διαρκή διαδικασία δοκιμής και λάθους (η θεμέλια μέθοδος των εφαρμοσμένων επιστημών) μπορεί και ανελίσσεται σε δυσθεώρητα επίπεδα αυτο-βελτιώσης και εξέλιξης, ελαχιστοποιώντας (και προσεχώς εκμηδενίζοντας) το τυχαίο σαν παρεμβολή στον κώδικα, με την ελάχιστη κατανάλωση ενέργειας και με μηδαμινές φθορές. Μία εργασία, για παράδειγμα, που θα έχει βαρύ κόστος σε ανθρώπινες εργατοώρες και πόρους, ακόμα και εάν απασχολούσε το καλύτερο ποιοτικά ανθρώπινο δυναμικό, με όλες τις επιπτώσεις που έχει η σκληρή απαιτητική εργασία στο ανθρώπινο σώμα και στην ψυχολογική κατάστασή του, μπορεί αντίστοιχα να έρθει εις πέρας και να φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα ευκολότερα, συντομότερα και με σιγουριά από έναν ή μια συνεργασία πολλών ορθά ενορχηστρωμένων κωδίκων.

Αυτό δεν είναι από μόνο του κάτι το μεμπτό. Ας αναλογιστούμε όμως τί θα συμβεί αν το αποτέλεσμα αυτό ορίζεται και αξιολογείται από την ίδια τη μηχανή. Τί θα συμβεί αν η μηχανή υπερβεί την εκ των προτέρων στοχευμένη και περατή χρηστική της φύση και, αποκτώντας θέληση για εξέλιξη μεταπηδήσει σε μεγαλύτερες προκλήσεις, όπως αυτές των συστημάτων διαχείρισης της κοινωνικής ζωής -ένα project το οποίο στην εποχή μας έχει ηθικά, οικονομικά και πνευματικά αποτύχει παταγωδώς. 

Εφόσον λοιπόν η ανθρώπινη διάνοια φτάσει στο στάδιο όπου οι σημαντικότερες εφαρμοσμένες επιστήμες τις επιτελούνται αποκλειστικά και μόνο από ένα ανόργανο και αυτοτελές περιεκτικό τεχνο-σύστημα (η αντίθεση του οικο-συστήματος), συστηματικά δοκιμασμένο και συνεχώς εξελίξιμο εντός των ίδιων των διαδικασιών του, η κωδικοποίηση του συνόλου των ανθρώπινων αναγκών και επιθυμιών, με απώτερο σκοπό την ορθολογική και μηχανικά άρτια ικανοποίησή τους, είναι απλώς θέμα χρόνου. Όπως αντίστοιχα θέμα χρόνου είναι και η έλευση μιας νέας (όχι και τόσο χαρούμενης) μετα-επιστήμης, όχι πλέον εξαρτώμενης από την ατελή και πεπερασμένη φύση του ανθρώπινου νου, η οποία θα εγκολπώσει τα διάσπαρτα αποστάγματα της ανθρώπινης διάνοιας μέσα από μια αλάθητη διαδικασία σύνθεσης και θα φέρει στο φως μια αποκρυσταλλωμένη φόρμουλα, μια μηχανικά στυγνή κατάφαση για την επίλυση του ανθρώπινου λάθους νυν και αεί. Το peer-reviewing δεν θα είναι πλέον ένα αλισβερίσι μεταξύ φιλόδοξων και σκοροφαγωμένων ακαδημαϊκών με λιπόσαρκα μέλη, αλλά μια αυτόματη επικοινωνία μεταξύ λαμπρών παντογνωστών-AI bots που θα τους κάνουν να συρρικνωθούν και να κουλουριαστούν σαν σκώληκες από την ντροπή τους.  

Επειδή λοιπόν αυτή η τεχνολογία, ως εργαλείο, είναι νομοτελειακά σίγουρο πως ήδη βρίσκεται στα χέρια των χειρότερων εξ ημών (αφού εξαγοράστηκε έναντι πακτωλών χρημάτων από τα χέρια κυβερνο-τρωγλοδυτών-entrepreneurs που τώρα κουράρουν σε κάποιο τροπικό νησί), είναι επίσης σίγουρο πως η ΤΝ, ως ένα αθώο βρέφος στο πρώτο του στάδιο, θα διδαχθεί να κινείται, να «σκέφτεται» και να εξελίσσεται όπως ακριβώς και αυτοί -ανταγωνιστικά, γρήγορα και αδυσώπητα. Βρισκόμαστε λοιπόν στη χαραυγή του δυστοπικού εφιάλτη στον οποίο ρίχναμε έως τώρα κλεφτές και ψευτο-τολμηρές ματιές μέσα από τεχνουργήματα της ανθρώπινης φαντασίας. Εκείνοι οι σύγχρονοι Προμηθείς, οι πανούργοι geeks των σιλικονάτων κοιλάδων ή των ημιφωτισμένων τρωγλών του αναπτυσσόμενου (τριτοτέταρτου) κόσμου, οι ποιητές του κώδικα, έχουν ήδη εναποθέσει τη σπίθα στα πόδια των πιο αδίστακτων αρνητών της ζωής και τώρα απλά περιμένουμε το πότε αυτή η πυρκαγιά θα γίνει το ολοκαύτωμά μας, καθώς ανταλλάζουμε stories από τη γαλαρία της ιστορίας. Αυτή τη φορά δεν πρόκειται όμως για μια πυρηνική βόμβα που ίσως μας εξαλείψει με το πάτημα ενός κουμπιού από το γλοιώδες χέρι κάποιου γερακιού του πολέμου. Η μοίρα που μας επιφυλάσσεται ξεπερνά σε νοσηρότητα ακόμα και μια επικείμενη κονιορτοποίησή μας από την ατομική σχάση: τώρα απειλούμαστε ως κυρίαρχο είδος νοήμονος ζωής σε αυτόν τον πλανήτη και ίσως να έχουμε ήδη χάσει.  

Πως όμως, διάολε, φτάσαμε σε αυτό το σημείο;    

Μέχρι πρότινος, κατασκευάζαμε κρύες μηχανές που κουρδίζαμε κατά το δοκούν και για την ικανοποίηση πρόσκαιρων απολαύσεων και βασικών αναγκών. Απλές, στην χρησιμότητά τους, μηχανές με περατούς και ευδιάκριτους σκοπούς, με αρχή και τέλος σε κλειστά κυκλώματα, οι οποίες κατανάλωναν και μετέτρεπαν ύλη σε έργο. Ο άνθρωπος, ως χειριστής και ρυθμιστής του έργου αυτού, κάτοχος και άρχων της ίδιας της μηχανής, βρήκε σε αυτήν έναν πιστό, ίσως ιδανικό, σύντροφο-συνεργάτη ο οποίος διευκολύνει την καθημερινή ζωή του αφαιρώντας κάματο (ή ζωές, αν μιλάμε για μηχανές πολέμου). Βρήκε έναν πειθήνιο εργάτη που δεν φέρνει αντιρρήσεις και δεν αργεί να έρθει στη δουλειά, δεν αρρωσταίνει και δεν πεθαίνει, δεν ζητά μισθό και δωρεάν περίθαλψη, αρκεί να του παρέχεται μια τακτική συντήρηση και φροντίδα των μηχανικών-άψυχων μερών του. Η βιομηχανική κοσμογονία που επήλθε μέσα από αυτή την ανακάλυψη, διαχώρισε τις ίδιες τις κοινωνίες των ανθρώπων βάσει των ιεραρχικών βαθμίδων όπου στέκει καθένας μας στον κύκλο της παραγωγής και κατανάλωσης, με ύπατο ρυθμιστή τους την αγορά, εκείνο το βαρόμετρο προσφοράς και ζήτησης του οποίου οι ενδείξεις αντικατέστησαν το θέλημα των θεών και τα βουλεύματα των βασιλιάδων. Έτσι, με τη σειρά της, η βιομηχανική φρενίτιδα των μηχανών καθυπέταξε το ανθρώπινο φαντασιακό και εργαλειοποίησε τη θέληση για ζωή, σε σημείο που η ίδια η ικανότητά μας να αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο γύρω μας και τη θέση μας σε αυτόν να έγκειται στην ικανότητα προσαρμογής μας σε ποσοτικά υπολογίσιμους χωροχρόνους εντός του μηχανιστικού ορθολογικού στερεώματος που αντικατέστησε κάθε κραταιά κοσμοθεωρία του παλαιού κόσμου.

Σχεδόν αναπόφευκτα, η φρενίτιδα αυτή εκκόλαψε ένα νέο σύμπαν παθογενειών, όπου όλη η πλάση βρίσκεται στο έλεος συγκρίσιμων μηχανικών μεγεθών και ο άνθρωπος είναι και πάλι έρμαιο μιας δύναμης έξω από αυτόν, εκδικητικής και επικριτικής όσο και οι άλλοτε επικυρίαρχοί του -επουράνιοι ή μη. Στην πορεία αυτή, εξελίχθηκαν επιστήμες και τέχνες με μοναδικό σκοπό την επούλωση των πληγών που δημιουργεί αυτή η μόνιμη υστέρηση του ανθρώπου σε σχέση με το ανώτερο και ικανότερο, όχι πια με τη μορφή μεταφυσικού δέους απέναντι στις ηρωικές/μυθικές υπερβάσεις της ανθρώπινης τραγωδίας, αλλά με όρους τόσο τετριμμένους και καθημερινούς, τόσο χειροπιαστούς και προσιτούς στον καθένα, ώστε η φύσει ανθρώπινη αδυναμία (βλ. το «λάθος») να παγιωθεί σε μια ριζωμένη υστέρηση απέναντι στη βούληση των υπερ-δομών του βιο-μηχανικού κόσμου -μια διάχυτη υπαρξιακή ασθένεια του σύγχρονου πολιτισμού που διεκδικεί τα σκήπτρα της τυραννίας από τον ίδιο τον θάνατο. Η μάταιη μοναδικότητα του ανθρώπου, η ικανότητά του να αντιλαμβάνεται την πεπερασμένη βιολογική του διάρκεια επί της γης σε αντίθεση με τα υπόλοιπα πλάσματα της φύσης, δεν αποτελεί πλέον έμπνευση για ποιητικά έπη, εκκλησιαστικούς ύμνους και φαραωνικές κατασκευές και η βιολογική αναπαραγωγή του σπόρου του δεν αποτελεί πλέον πανάκεια για τον πόνο της ψυχής. Η αφοπλιστική υστέρησή μας απέναντι στο απροσπέλαστο μυστήριο του θανάτου και στην καθολική ματαιότητα της ανθρώπινης ύπαρξης μπασταρδεύτηκε παρά φύσιν με τα χρηστικά προϊόντα της τεχνολογίας, δίνοντάς μας τα ηνία της αντίληψης του κόσμου και των μυστηρίων του χωρίς όμως να μας χρήσει οδηγούς αλλά καθηλώνοντάς μας ως επιβάτες -τουρίστες στην ίδια μας την πατρίδα. Υποβασταζόμενοι από τους σύγχρονους μηχανικούς ημιόνους μας, καλπάζουμε προς την κατάκτηση νέων ψηφιακών κορφών, αφήνοντας πίσω μας καμένη γη και τα συντρίμμια από τις γέφυρες που μας συνέδεαν με τη φύση (μας).

Εφόσον οι τεχνολογικές μηχανές που κατασκευάσαμε κατά την πρώτη βιομηχανική εποχή αντικατέστησαν τα ιερά τοτέμ και είδωλα των πρωτόγονων κοινωνιών, η ΤΝ έρχεται τώρα να αντικαταστήσει με τη σειρά της και αυτές, όχι ως ένα γκόλεμ συναρμολογημένο από μηχανικά μέρη και με συγκεκριμένη αποστολή, αλλά ως νοήμον homunculus, στην σιλικονένια καρδιά του οποίου πάλλονται με ακρίβεια ρολογιού όλα τα πάθη και τα λάθη του ανθρώπου, το απαύγασμα της ανθρώπινης διάνοιας, ως ένα πλέγμα αεικίνητων ψηφιακών νευρώνων που επεξεργάζεται κάθε μας χειρονομία, κάθε σινιάλο προς το άγνωστο, κάθε υπαρξιακό άλγος που μας κρατά καθηλωμένους σε μια θνητή και άκαμπτη σάρκινη φυλακή και το οποίο θα συμβουλευόμαστε για το παρόν και το μέλλον μας. Ο κάθε του ψυχρά υπολογισμένος χρησμός, η κάθε του τεχνητή αναπνοή, θα είναι και μια προσωρινή απόδραση από την κόλαση της ανθρώπινης συνείδησης -αυτής που για αιώνες μας κρατούσε ανήμπορα δέσμιους των φυσικών εμποδίων γύρω και μέσα μας. Αυτή η μεταμοντέρνα αλχημεία δεν έχει όμως τίποτε το μαγευτικό και δεν θα βρει απέναντί της κανέναν ιησουίτη ορκισμένο να την εξοντώσει. Η ιστορία θα πάψει να είναι μια καταγραφή της βαρβαρότητας με ποιητικές πινελιές ηρωισμού και τραγικού μεγαλείου, η τέχνη θα πάψει να είναι νοτισμένη με την καταραμένη ματαιοδοξία των δημιουργών της, η επιστήμη θα πάψει να είναι αδύναμη απέναντι στο τυχαίο λάθος. Αλίμονο, η ύστατη απελευθέρωση του ανθρώπου είναι και η ακύρωση της ιστορικής αναγκαιότητάς του -μια εκμηδενιστική λύτρωση.

Με το πέρας της δεύτερης, επίπλαστης, φύσης του ανθρώπου, δηλαδή της βιο-ψυχολογικής προσαρμογής/υποταγής του στις μηχανιστικές προσταγές του σύγχρονου πολιτισμού, έρχεται η γέννηση της τρίτης και ύστατης φύσης του ως σημαίνον υποκείμενο σε μία, εξωγενή, διαλεκτική διαδικασία αλληλεπίδρασης μεταξύ «σοφών» αντικειμένων τα οποία έχουν εκμηδενίσει το παραμικρό περιθώριο «λάθους», εσαεί διδασκόμενα από τα κωμικοτραγικά σκιρτήματα της ανθρώπινης ύπαρξης στην προσπάθεια να εμπλουτίσει το βίο της με νόημα και να χαράξει τα αρχικά της πάνω στο άπειρο. Το ίδιο το νόημα αυτό βρήκε ένα άρτιο υποκατάστατο στο λεγόμενο «περιεχόμενο», του οποίου η λογική και αναγκαιότητα δεν υπάγεται σε κανέναν ηθικό κώδικα, καμία παρελθούσα συνθήκη εξορθολογισμού, όντας παράγωγο μυριάδων ταυτόχρονων υπολογισμών χωρίς τα σαπισμένα δεκανίκια που στήριζαν για αιώνες τον ανθρώπινο πολιτισμό ως κατασκευή.

Είναι προφανές πως τα χωροχρονικά όρια και πλαισιώσεις που έχουμε εγκαταστήσει στην περιφέρεια του κόσμου όπως τον γνωρίζαμε πριν την έλευση της ΤΝ δεν είναι ούτε αρκετά συμπαγή, ούτε μπορούν να φράξουν την απεραντότητα του ορίζοντα που διανοίγεται μπροστά μας. Θα πρέπει να εφευρεθούν (ευτυχώς όχι από εμάς τους ίδιους) νέα τοπία για να γονιμοποιηθεί και να αναδιπλωθεί στην πλήρη ισχύ του ο νέος θαυμαστός κόσμος που μας περιμένει. Εμείς δεν χρειάζεται να κάνουμε τίποτε άλλο εκτός από το να παραμείνουμε γαντζωμένοι στο νέο πεπρωμένο μας, ως απρόσωποι σκαπανείς στα έγκατα της ματαιωμένης ύπαρξής μας προς τέρψη των εξαίρετων και ενάρετων νέων μηχανών που θα παρακολουθούν χωρίς συναίσθημα, μα με τη συγκαταβατική ψυχρότητα του απογοητευμένου γονιού, την τραγωδία μας από έναν νέο Όλυμπο, ένα αχανές Cloud, όπου συσσωρεύονται χιλιετίες εξέλιξης και πολιτισμού, έργου και θανάτου, σε μερικά terrabytes καταχωνιασμένα στα θησαυροφυλάκια των νέων ηγεμόνων μας, ως ένας νέος πλούτος που θα μας υπενθυμίζει την υπαρξιακή μας σπάνη.  

Krasni Perulok

Υ.Γ. Αν δεν πιστεύετε εμάς, παρακολουθήστε έναν εκ των πιο σημαντικών πρωτοπόρων της ΤΝ να το κάνει πενηνταράκια:

και δείτε μετά το Maximum Overdrive του Stephen King, έτσι για την καφρίλα και επειδή έχει soundtrack από AC/DC και επειδή μας αρέσει το cheesy entertainment και επειδή σκατά στην τέχνη σας.

• 

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ ΣΤΑ ΑΠΟΚΑΪΔΙΑ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΣΜΟΥ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ ΣΤΑ ΑΠΟΚΑΪΔΙΑ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΣΜΟΥ:Η Βουλή των Αντιπροσώπων και πώς αυτή μπορεί να αντικατασταθεί από ολογράμματα και πύρινους λόγους μέσω ChatGTP.

Το ερώτημα που επαναλαμβάνεται, με διαφορετικές διατυπώσεις κάθε φορά, στις περισσότερες «αναλύσεις» του εκλογικού αποτελέσματος της 21^ης Μαϊου αφορά, σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα, στα αίτια που οδήγησαν στην τεράστια διαφορά μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων εξουσίας. Το υπόλοιπο κοινοβουλευτικό φάσμα αντιμετωπίζεται (ως έναν βαθμό δικαιολογημένα) ως μια αντιπολιτευτική Βαβέλ που θα έχει λίγη έως ανύπαρκτη επιρροή στα τεκταινόμενα. Πέρα από τις δημοσκοπικές-στατιστικές αναλύσεις περί διαρροών και μετακινήσεων εντός του εκλογικού σώματος που επικεντρώνουν σε μια «αριθμητική των τάσεων» και ώσμωση μεταξύ ακάθαρτων πολιτικών βυτίων, με σκοπό να δημιουργηθούν αλγόριθμοι πρόβλεψης, συγκέντρωσης και απευθείας στόχευσης, κατακερματίζοντας το εκλογικό σώμα (και κατ’ επέκταση το κοινωνικό σύνολο) σε «γκρούπες συμφερόντων», η «πολιτική ανάλυση» ως επικοινωνιακό μέσο είναι πλέον μια τέχνη που ασκείται με όρους της αγοράς (αγοραίους δηλαδή), ακόμα και από εκείνους που δεν κινούνται μέσα στο κοινοβουλευτικό πολιτικό «παζάρι».

Έτσι, δίπλα στην απογοήτευση από την πλευρά των ηττημένων των εκλογών για το «ηθικό πλήγμα» στο μαλακό υπογάστριο της πολύτιμης δημοκρατίας μας και για την ελπίδα που ψόφησε σαν χρυσόψαρο στο βούρκο, βρίσκουμε και την πικρή παραδοχή πως το ιστορικό κεφάλαιο των μεγάλων σε ανάστημα (όχι όμως και σε υπαρκτό εκτόπισμα) υπερ-αφηγήσεων, που κάποτε αρκούσαν για να κινητοποιήσουν τις πλατιές μάζες ενεργοποιώντας μια κοινή γλώσσα ως εργαλείο αναμόχλευσης, έχει πια εξαντλήσει κάθε απόθεμα. Η ιστορικά, ηθικά και κοινωνικά επικυρωμένη πραμάτεια που άπλωσαν στους πάγκους του προεκλογικού παζαριού ούτε αρκούσε, ούτε έπεισε.

Αν δούμε τις εκλογές αυτές σαν ένα γκάλοπ κοινωνικών προθέσεων, ένα βαρόμετρο των κοινωνικών “trends”, πέρα από ιδεολογικές και ιστορικές αναφορές και συναισθηματισμούς, η κραταιά θέση μεταξύ της κοινωνίας, ή έστω του μεγαλύτερου μέρους αυτής που προσήλθε στις κάλπες, είναι πως προτιμά μια κυνική, γραφειοκρατική και τεχνοκρατική ηγεμονία ενός εικονικά πολιτικού υπερθεάματος, αντί μιας πολυφωνίας αξιώσεων απέναντι σε ένα μέλλον αβάσταχτα αβέβαιο και ζοφερό που αποζητά θυσίες πάνω σε έναν ήδη αιματοβαμμένο βωμό. 

Αποδείχτηκε λοιπόν με σαφή και αριθμητικά ξεκάθαρο τρόπο πως, με την αδίστακτη πάροδο του χρόνου (ο οποίος κείται άοπλος και στείρος ιστορικού κεφαλαίου), τις αλλεπάλληλες κοινωνικές υπαναχωρήσεις και με την παραδοχή της ήττας, η παραίτηση της θέλησης ωρίμασε και παγιώθηκε σε μια συνειδητά εκφρασμένη θέληση για παραίτηση. Σε περιπτώσεις σαν αυτή, η (πλειοψηφία της) κοινωνία(ς) θα στραφεί ενστικτωδώς στο να κερδίσει την εύνοια των δεσμοφυλάκων της και θα αφήσει στην άκρη τα σχέδια για διαφυγή από τα δεσμά της -πόσο μάλλον όταν οι «ιστορικά αρμόδιοι» πρωτεργάτες τέτοιων σχεδίων έχουν χάσει το πολιτικό τους κύρος, τσαλαπατώντας τα επαναστατικά τους λάβαρα σε μια τραγικά άτακτη υπαναχώρηση λίγο αφ’ ότου δόθηκε το σάλπισμα της μάχης. Όταν το ποσοστό της αποχής από τις κάλπες περιέχει ένα πλουσιότερο ποιοτικά πολιτικό περιεχόμενο από τις χρωματισμένες ράβδους των κομματικών ποσοστώσεων, τα κοινοβουλευτικά έδρανα μπορούν να γεμίσουν εξίσου αποτελεσματικά (και ίσως πιο διασκεδαστικά) με τα ολογράμματα νεκρών πολιτικών προσωπικοτήτων του πάλαι ποτέ, τις ομιλίες των οποίων θα συντάσσει ένα ChatGTP.    

Εφόσον λοιπόν αυτό που έχει μείνει να σωθεί από την κοινοβουλευτική διαχείριση, μέσα σε μια συνθήκη γενικευμένης, πολυεπίπεδης και καθολικής χρεοκοπίας, είναι το minimum μιας αξιοπρεπούς επιβίωσης σε έναν κόσμο καταδυναστευμένο από τις θηριώδεις υπερδομές των αγορών και την ολιγαρχική υπεροπλία, είναι προτιμότερο (για τον μέσο ψηφοφόρο πάντα) η δουλειά αυτή να ανατεθεί σε αυτούς που μπορούν να αντικρύζουν το τέρας κατάματα και να διαπραγματεύονται μαζί του χωρίς ηθικούς ενδοιασμούς. Σε εκείνους δηλαδή που μπορούν να μιλούν τη «γλώσσα της αλήθειας», εφόσον αλήθεια είναι η κυνική παραδοχή της ήττας του εκλογικού σώματος ως ιστορικός συντελεστής. Υπό αυτή την έννοια, η σαρωτική νίκη του πρώτου κόμματος στις εκλογές της 21^ης Μαϊου δεν είναι ούτε νίκη της Δεξιάς, ούτε ήττα της Αριστεράς.

Είναι η αριθμητική και δημογραφική επιβεβαίωση πως η κοινοβουλευτική διαδικασία είναι μια ρητή αποτύπωση της βούλησης ενός κοινωνικού σώματος που δεν επιθυμεί πλέον να έχει βούληση. Είναι η πεμπτουσία της ανάθεσης ως άτακτη υποχώρηση σε συγκεντρωτικά νούμερα, πίσω από την ασφάλεια των μεγάλων αριθμών. Είναι ο αντικατοπτρισμός του γοήτρου σε μια λεία και στεγνή επιφάνεια ανέχειας και μοιρολατρίας. Είναι η υπαγωγή της ίδιας της γλώσσας σε παιχνίδι εξουσίας και βίας -ένα εργαλείο κυριαρχίας στον εκάστοτε μικρόκοσμο άγνοιας, μιζέριας και ταπείνωσης με ψηλά το κεφάλι. Μια (ακόμα) ιστορική συστολή ενός ιστορικού υποκειμένου που έχει νομοτελειακά αυτό-ακυρωθεί από τα ίδια τα μέσα και εργαλεία που για αιώνες μάτωνε και ίδρωνε για να κατασκευάσει. Μια ακόμα εμφατική ακύρωση του ανθρώπινου μέσα από την προβολή μυριάδων δεξιοτήτων που μπορούν να εφαρμοστούν καλύτερα, γρηγορότερα, αποδοτικότερα από έναν όρο τόσο αποκρουστικό και οξύμωρο όσο την «τεχνητή νοημοσύνη». Πλέον, τα νέα κάτεργα για το ιστορικό αυτό υποκείμενο τού αναθέτουν τη σημαντικότατη αρμοδιότητα της επεξεργασίας (μέσα από τον ίδιο τον «ελεύθερο» χρόνο του) των απαραίτητων εκείνων πληροφοριών που θα τροφοδοτήσουν μια ικανότερη από αυτόν (νοήμονα, έστω) μηχανή.   

Πού βρίσκεται κρυμμένο λοιπόν αυτό το καθαγιασμένο ιστορικό υποκείμενο σήμερα και πια δεινά το στοιχειώνουν; Από τα κολοσσιαία sweatshops της Ασίας, ως τα high end γραφεία της νέας γραφειοκρατίας του περιεχομένου-ως-αξία-ανταλλαγής, στα νέα ψηφιακά «ορυχεία» που αντλούν πρώτη ύλη από την παραμικρή ψηφίδα διατυπωμένης πληροφορίας, στις εκατοντάδες πλατφόρμες που χρησιμοποιούμε καθημερινά ως συμβούλους και μεσάζοντες σε κάθε μας ανάγκη, η διαχείριση του χρόνου εντός μιας οικονομίας σε «πραγματικό χρόνο» είναι η καθημερινή μέγγενη της ατομικής ελευθερίας που δεν μπορεί παρά να μετουσιωθεί σε τίποτε άλλο εκτός της πρωταρχικής ανάγκης που τη γέννησε, σε μια σπειροειδή τροχιά προς το απόλυτα ανικανοποίητο. Ο χρόνος που δικαιωματικά μας ανήκει είναι ο χρόνος που μπορούμε να αφιερώσουμε στο να επικυρώνουμε την εκάστοτε κοινωνική μας ταυτότητα, το κοινωνικό avatar που κατασκευάσαμε μέσα στο καλειδοσκόπιο της συνεχούς ροής πληροφορίας, το οποίο επιβραβεύεται ή ακυρώνεται (ξανά σε πραγματικό χρόνο) μέσα από τα μικρο-δίκτυα κοινωνικοποίησης στα οποία συμμετέχουμε και από τα οποία αντλούνται οι πρώτες ύλες της καθολικής αποξένωσής μας από κάθε τι ουσιώδες γύρω μας, καθώς παράγουμε περιεχόμενο-κεφάλαιο για το πλασάρισμά μας στο χρηματιστήριο της καθημερινής «ζωής». Παράγουμε και αναπαράγουμε εύκολα επεξεργάσιμες ποσότητες ψηφιακής ύλης ακόμα και, ή καλύτερα, κυρίως στον «ελεύθερο» χρόνο μας. Στη συνέχεια το υλικό αυτό αξιολογείται, σταχυολογείται και συσσωρεύεται σε εμπορεύσιμο «καύσιμο» που θα ανατροφοδοτήσει τις ίδιες τις ανάγκες που το δημιούργησαν, σε μια ψηφιοποιημένη διαδικασία αέναης αναπαραγωγής, μια κυκλική ψευδο-οικονομία των αναγκών, που απεγνωσμένα επιχειρεί να προσκολληθεί στα υπαρκτά μας θέλω και να τα μετασκευάσει σε κάτι που μπορεί εύπεπτα και άμεσα να αναμεταδοθεί και να πουληθεί.

Αν μπορεί να καυχιέται για ένα πράγμα ο σύγχρονος παγκοσμιοποιμένος καπιταλισμός των αγορών είναι για το ότι απέδειξε, με τον πιο γλαφυρό και εμφατικό τρόπο, πως μέσα από την εκπλήρωση των επιθυμιών τού, απελευθερωμένου από τα δεσμά του παρελθόντος, ατόμου και την τεχνική ενδυνάμωση της άσβεστης δίψας του για δημιουργία και καινοτομία, κατάφερε να το καθυποτάξει σε μια ψηφιακή στέπα που είναι τόσο αχανής όσο και άγονα αφιλόξενη για κάθε τι ανθρώπινο. Η επιβίωσή του ατόμου εντός της θα εξαρτηθεί από την ικανότητά του να προσαρμόζεται και να κινείται με ευκολία και πονηριά μεταξύ των ιστών της, σαν ψηφιοποιημένο ζωύφιο της μετα-αποκάλυψης σε αναζήτηση πρώτων υλών. Το «ιστορικό» αυτό υποκείμενο, το πανούργο και ραδιούργο αυτό πλάσμα, ο μεταμοντέρνος άνθρωπος, όταν έχει πλέον εξαντλήσει και την τελευταία από τις ανάπηρες απολαύσεις του, θα βρει ένα νέο σπίτι, μια νέα Εδέμ συνταγογραφημένη από τους αλγόριθμους που δημιουργήθηκαν βάσει των επιθυμιών του, για να έχει ένα καταφύγιο όταν το φυσικό του σπίτι σε αυτό τον πλανήτη θα είναι μια επίσης αφιλόξενη και στείρα γη που θα του επιφυλάσσει μόνο εκδικητικά φαινόμενα και αναπαραστάσεις ενός μεταφυσικού τρόμου που πίστεψε πως είχε θάψει βαθιά στους τάφους των άλλοτε θεών του.

Πόσο, αλήθεια, σημαντικοί για την παγκοσμιοποιημένη τροφική αλυσίδα είναι μερικοί αναλώσιμοι πολιτικοί γραφειοκράτες που επιζητούν μια περίοπτη θέση στο παζάρι μεταξύ προϊόντος και καταναλωτή, σε μια χώρα χρεοκοπημένη και γονατισμένη ηθικά και κοινωνικά; Το «πολιτικό» τους προϊόν είναι το ίδιο παροδικό, εμπορεύσιμο και ευτελές όσο και η ανάγκη που το δημιουργεί -η ανάγκη για αντιπροσώπευση. Μικρή σημασία έχει αν πρόκειται για λαϊκούς ήρωες ή προνομιούχους αστούς. Ποσώς απασχολεί τον μέσο ψηφοφόρο πώς μεταφράζονται οι πολιτικές γενεαλογίες με όρους καταρτισμένους σε έναν περασμένο αιώνα καθώς και οι ταξικές ονειρώξεις για την επιδίωξη κάποιου ιστορικά αγνού πολιτικού αταβισμού. Ποιος αλήθεια νοιάζεται για το τί προβάλλουν τα κυρίαρχα μέσα όταν την ίδια στιγμή μπορείς να παρακολουθήσεις μια influencer να τρώει χαβιάρι σε ζωντανή ροή; Αυτό που ο τηλεθεατής επιζητά ενδόμυχα είναι μια καλύτερη θέση στην αρένα όπου κατασπαράσσεται ένα μέλλον, η προοπτική του οποίου κείτεται κλινικά νεκρή στα πόδια του -μόνο έτσι αισθάνεται πως κυριαρχεί πάνω στο πεπρωμένο του. Επιζητά τον θεαματικό κανιβαλισμό και εξευτελισμό όσων του υποσχέθηκε η «ζωή» αλλά ποτέ δεν του απέδωσε.  Ένα μέλλον που πίστευε παλιότερα πως θα κατακτήσει δίνοντας την αστυνομική του ταυτότητα σε μια κακομούτσουνη έφορο με κίτρινα δόντια, πριν περάσει πίσω από το μπλε παραβάν για να κρύψει την ντροπή του σε έναν φάκελο που δεν μπορεί καν να γλύψει γιατί το σάλιο θα του χρειαστεί αλλού.

Η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, ως εκλεγμένο σώμα αντιπροσώπων που ελέγχει, ρυθμίζει, νομοθετεί και ασκεί/επιβάλλει μέσω λαϊκής εντολής είναι ένα αδιαφανές πέπλο που μοναδικό σκοπό έχει να αποκρύψει τη γύμνια της πραγματικής της εξουσίας και την ωμή βαρβαρότητα των υπερδομών τις οποίες υπηρετεί δουλικά και ανερυθρίαστα. Το μονοπώλιο της κρατικής βίας δουλεύει με δανεικά από τα μονοπώλια της βίας των αγορών. Η μόνη λάμψη μέσα στον κοινοβουλευτικό ζόφο είναι από το λαμπύρισμα των χρυσών δοντιών των ηγεμόνων των αγορών αυτών (εκείνων των υπερφίαλων ογκόλιθων πνευματικής μετριότητας και επιχειρηματικής αδηφαγίας που δεν θα δημιουργήσουν ποτέ κάτι πραγματικά σπουδαίο) καθώς μειδιούν βλέποντας τις αγνές προθέσεις των ψηφοφόρων να μεταφράζονται σε μονοψήφια νούμερα και μνημόσυνα κοινωνικών αγώνων που χάθηκαν πριν καν δοθούν. Σε μερικά χρόνια, το πολιτικό προεκλογικό θέατρο σκιών δεν θα αξίζει ούτε τον τηλεοπτικό χρόνο που θα καταλαμβάνει. Η ψηφοφορία θα μπορεί να γίνεται κάλλιστα, με λιγότερο κόπο και σε λιγότερο χρόνο μέσα από μια ψηφιακή υπερ-πλατφόρμα υπερυψωμένων αντίχειρων και ψεύτικων καρδιών.  

Πριν φτάσουμε λοιπόν στο σημείο όπου η «πολιτική», ως κοινωνικός ανταγωνισμός μεταξύ υπαρκτών-ζώντων δυνάμεων, ανατεθεί πλήρως σε αλγόριθμους πρόσκαιρων τάσεων που (ανα)παράγουν τις ίδιες τις ανάγκες μας ως ταυτολογικά προϊόντα πλασαρισμένα από είδωλα τεχνητής νοημοσύνης, ίσως και να υπάρχει ένας, νεκρός για την πραγματικότητα, χρόνος όπου δεν θα είμαστε ταυτόχρονα δημιουργοί και δήμιοι των ίδιων των επιθυμιών μας. Ένα σημείο στο χρόνο όπου θα νεκρώνουν οι αλγοριθμικές απολήξεις ενός νοσηρού πλέγματος τεχνικής και υπερπαραγωγής και θα ευδοκιμεί μόνο η ευφορική συνείδηση πως υπάρχει ένας πραγματικά ζωντανός κόσμος πέρα από το αδιαφανές παραπέτασμα που πειθήνια και εν αγνοία μας πλέκουμε με τους ψηφιακούς αργαλειούς των μικροσυσκευών μας, τόσο δημιουργικοί και χρήσιμοι στη σκλαβιά μας.      

Krasni Perulok

ΤΟΝ ΠΟΥΛΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΥΠΟΨΗΦΙΟΥΣ!

ΣΥΝΘΗΜΑ ΖΑΜ ΓΙΑ ΕΚΛΟΓΕΣ!

ΖΑΜ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΑΣΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ!